SCP-6869 : ชายผู้โศกเศร้า

SCP-#### คือชายที่สุดแสนจะเศร้า มันอ้วนล่ำ มีสีฟ้า จมูกโต และสวมแต่รองเท้าเท่านั้น5 ลักษณะเด่นอย่างหนึ่งของ SCP-#### คือมันดูเหมือนราวกับไม่ได้อยู่ตรงนั้นเลยด้วยซ้ำ ราวกับมันเป็นภาพวาดที่มาอยู่ในชีวิตจริง6 ผิวที่ดูเค็มๆ เหนียวๆ เหมือนฟองน้ำนั่น ดูเหมือนแตะต้องไม่ได้ แต่คุณแตะมันได้นะ7

การที่มันไม่ถูกสนใจ ก็คือความผิดปกติหลักของมัน เป็นเรื่องยากมากที่จะพูด เขียนถึง หรือโต้ตอบกับ SCP-#### ให้ออกมาในลักษณะที่เต็มใจทำ นี่คือเหตุผลว่าทำไมเราถึงทำแบบนี้ มันยากจริงมากที่จะแสดงความรู้สึกกับมันในแบบที่จริงใจ8 ฉันไม่รู้จะหาคำอะไรมานิยามดีแล้วตอนนี้ฉันก็ไม่อยากจะหามันด้วย แม่งโคตรจะเหนื่อยเลย91011

SCP-#### มักจะร้องไห้ตลอดเพราะมันเป็นคนเศร้า วิธีการพูดเหมือนเป็นกับนักแสดงที่ลืมสำเนียงปกติของตัวเองก็เลยพูดไปเรื่อยตามที่เขาคิด12 มันอยู่ในสภาพที่ทุกข์และระทมอยู่ตลอดแต่ก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น ขนาดเราถามอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วน.13

การร้องไห้อย่างต่อเนื่องของ SCP-#### กลายเป็นปัญหาเนื่องจากน้ำตาของมันมีความผิดปกติและส่งผลกระทบ มันเป็นสีฟ้าอ่อน รูปร่างก็อย่างที่เห็น14 เมื่อเช็ดน้ำตาออกมันก็จะทิ้งคราบมันเอาไว้ ความผิดปกติของน้ำตาเกิดขึ้นเมื่อผิวหนังของคุณสัมผัสกับมันเข้า15

คนที่สัมผัสกับน้ำตากับบริเวณใดก็ตามบนผิวหนังจะเริ่มกลายเป็นสิ่งที่เรียกว่า SCP-####-1 กระบวนการนี้เข้าใจได้ค่อนข้างยากเพราะคนส่วนใหญ่ที่เห็นคนกำลังกลายเป็น -1 จะรู้สึกอึดอัดและเบือนหน้าหนี16 SCP-####-1 เหล่านี้คล้ายกับ SCP-#### ยกเว้นเรื่องที่ว่าพวกมันมีรูปร่างแตกต่างออกไป โดยจะคล้ายกับผู้ที่ได้รับผลกระทบในรูปแบบที่น่าสมเพช

เมื่อ SCP-####-1 อยู่ใกล้ๆ กันหลายๆ ตัวพวกมันมักจะพยายามปลอบโยนกันและกัน17 พวกมันทั้งหมดเศร้ามาก เหมือนกับ SCP-#### แม้ SCP-####-1 ทั้งหมดจะเคยเป็นมนุษย์ แต่ก็ยังยากที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับพวกมันอย่างจริงจัง18

SCP-#### ถูกค้นพบในบ้านของชายคนหนึ่งที่ชื่อเฟรด จอห์นสัน หลังจากมีรายงานว่ามีเสียงร้องไห้ในบ้านของเขา ในบ้านนั้นไม่มีอะไรเลย19 SCP-#### ถูกค้นพบและถูกนำไปที่ไซต์-433 ส่วนเฟรด จอห์นสันหายตัวไป

เราหาใครสักคนไปคุยกับมัน

D-171120

SCP-####

นักวิจัย21เขียนคำถามลงบนผ้าเช็ดปากเพื่อให้คลาส-D อ่านให้มันฟัง มันมีทั้งหมดสี่คำถาม

(เริ่มบันทึก)

ชุดนี้แม่งอย่างร้อน นี่ฉันจะอ่านบันทึกในสภาพนี้ได้ยังไงเนี่ย?

นักวิจัยถอนหายใจ

ช่วยเข้าไปในห้องด้วย ฉันไม่มีเวลาจะมาฟังคำค้านหรอก

เอ้ย ฉันทำตามที่นายบอกทุกอย่างเลยนะ! ฉันมีสิทธิทุกอ-

พูดเหมือนนายจะมีตัวเลือกอื่นอย่างนั้นแหล่ะ

ฉั— ฉันรู้น่า ก็แค่มัน… นายไม่เข้าใจ! มันไม่ใช่! ฉัน— นาย…

เข้าไปในห้องซะ

โอเค

D-1711 เข้าไปในห้องของ SCP-#### SCP-#### กำลังร้องไห้ในท่าเหมือนเด็กทารก เขาก้มใบหน้าลง หยดน้ำตาส่องแสงระยิบระยับชุ่มนองพื้น D-1711 มีอาการคลื่นไส้

ทำไมที่นี่มันร้อนจัง? นี่พวกนายลืมเปิดแอร์หรืออะไรหรือเปล่า?

โอ๊ะ เอ่อ จริงด้วย ลืมจริงๆ ด้วยแฮะ

เดี๋ยว เอาจริงดิ?

D-1711 หัวเราะ

ฉันแค่ล้อเล่นนะ! แต่บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่ทำให้เจ้านี้ร้องไห้ก็ได้ พระเจ้า บนพื้นนั่น… คือน้ำตาหมดเลยเหรอ? ไม่ใช่ว่านายต้องทำความสะอาดหลั-

ฟังนะ แค่ถามแม่งด้วยคำถามบนผ้าเช็ดหน้าก็พอ เข้าใจไหม?

จีซัส ก็ได้พวก ใจเย็นๆ หน่อยสิ

// SCP-#### เงยหน้าขึ้นมอง D-1711 ใบหน้าชื้นเหงื่อและน้ำตา D -1711 ถอยหลังด้วยความตกใจ//

ทำยังไง?

โอ๊ะ ฉันไม่ได้พูดกับนายน่ะ เอ่อ ยังไงก็ ฉันจำเป็นต้องถามคำถามนายนิดหน่อยน่ะ

SCP-#### สูดน้ำมูก

นายไม่ได้อะไรกลับไปหรอก มันไม่มีอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ

// D-1711 ยกผ้าเช็ดปากขึ้นตรงหน้า หรี่ตาเพื่อดูคำถาม//

โอเค จะเริ่มล่ะนะ คำถามแรก นายรู้สึกยังไง?

// SCP-#### หยุดร้องไห้ครู่หนึ่ง ทำท่างุนงง//

หา?

ให้ถามใหม่ไหม?

ไม่ ไม่เป็นไร มันก็แค่… ฉันว่ามันก็ชัดอยู่แล้ว… นี่ฉันไม่…

นายเศร้าใช่ไหม? ฉันเข้าใจน่า

// SCP-#### เริ่มร้องไห้ D-1711 แกว่งแขนไปมาอย่างกระวนกระวายใจ//

นั่นก็เป็นเรื่องที่ทุกคนเข้าใจเกี่ยวกับฉันในตอนนี้ใช่ไหมล่ะ? ฉันเคยหวังว่าใครสักคนจะ… ไม่รู้สิI ไม่รู้เชี่ยอะไรเลย ฉันไม่รู้ว้อย! ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำ! ทั้งๆ ที่มันอยู่ไม่ไกลแท้ๆ!

// SCP-#### เกิดอารมณ์ฉุนเฉียว เขาเหวี่ยงร่างของตัวเองไปกระแทกกับผนังห้องกักกันจนหมดแรงลงไปนอนกองกับพื้น ภาษากายของ D-1711 ในช่วงเวลานี้แสดงออกถึงความอึดอัดและความหวาดกลัว//

เชี่ยเอ๊ย

ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวซะ เลิกถามแล้วไปไกลๆ! มันไม่ได้ผลหรอก! มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอก นายไม่ได้เข้าใกล้ความจริงด้วยซ้ำ

โอเค งั้นต่อนะ คำถามที่สอง ทำไมนายถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ?

SCP-#### สะดุ้ง

ฉันไม่ร—

// SCP-#### ประสานมือปิดปาก แล้วกรีดร้องออกมา//

นั่นคือทั้งหมดที่นายพูดได้แล้วใช่ไหม? ฉัน- ฉันก็เล่าเท่าที่ทำได้แล้วนะ เข้าใจไหม? เข้าใจไหม! ดังนั้น ฉันก็คือฉัน เข้าใจไหม? ฉันก็เป็นแค่ตัวฉัน ชื่อของฉันคือเฟรด จอห์นสัน เข้าใจไหม? และฉันก็แค่อยู่ในบ้านเฉยๆ ฉันทำบางอย่างที่นั่น ฉันไม่รู้ว่ามันคือ_เชี่ย_อะไร แต่ฉันกำลังทำมัน

และนั่นคือตอนที่ฉันรู้สึก มันเหมือนมีบางสิ่งที่มองไม่เห็นมาถูไถกับร่างกายของฉัน มันเหมือนกับกระดาษทราย มันขูดและเกาทั้งข้างนอกข้างใน ฉันหลับตาลงก่อนที่จะเห็นว่ามันกำลังทำอะไรกับฉัน แต่ก่อนที่ฉันจะหลับตา ฉันก็เห็นห้องที่ฉันอยู่กำลังเดือดเป็นฟองและถูกขูดออกเป็นชิ้นๆ

มันเจ็บ และฉันก็ไม่ใช่เฟรด จอห์นสันอีกต่อไป

โอ้ นั่นคือเหตุผลที่นายเศร้าเหรอ?

// SCP-#### หัวเราะ กรีดร้อง และสะอึกสะอื้นประมาณหนึ่งนาที//

ไม่ใช่

โอเค ฉัน- ฉันจะพยายามและก็… ฉัน… นายไม่ต้องตอบก็ได้… มัน… เอ่อ…

// D-1711 ยืนเงียบเป็นเวลา 24 วินาที//

คำถามที่สาม ทำไมน้ำตาของคุณถึงเปลี่ยนผู้คนได้ล่ะ?

ฉันคิดว่ามันเป็นหนทางเดียว

หนทางเดียวเพื่อ… อะไรน่ะ?

ฉันไม่รู้

ก็ได้

เงียบไปประมาณ 20 วินาที

คำถามต่อไป คำถามที่สี่…

ดวงตาของ D-1711 ดูเหมือนจะเบิกกว้าง

_เชี่ย_อะไรเนี่ย? ไม่ ฉันไม่พูดมันออกไปแน่ๆ ใครเป็นคนเขียนมันขึ้นมาวะ?

นักวิจัยพูดผ่านประตูห้อง เสียงดังอู้อี้

โปรดปฏิบัติตามการทดลองด้วย

นายเป็นคนเขียนไอ้นี่ใช่ไหม?

นักวิจัยถอนหายใจ

รู้ไรไหม? ช่างแม่งดิ ทำไปก็ไม่เห็นจะได้อะไรเลย จะเปิดประตูแล้วนะ

ควยเถอะ

(จบบันทึก)

นักวิจัยถูกตำหนิเนื่องจากคำถามที่สี่ที่เขาเขียน22

ฉันคิดว่าเราทำการค้นหาผ่านบ้านของเฟรด จอห์นสันได้ไม่ดีเท่าไหร่ เราก็เลยไปตรวจสอบอีกครั้งและพบกับกระดาษบนพื้นห้องน้ำ

แต่จะอะไรก็ช่างมันเถอะ23