SCP-1281 : ผู้ส่งสาร

SCP-1281 เป็นตัวตนแบบจักรกลชีวภาพที่พบในแถบไคเปอร์ระหว่างการดำเนินการกักกันพื้นฐานของ SCP-███

SCP-1281 มีรูปร่างคล้ายกับหยดน้ำตาซึ่งมีส่วนก้นแบน วัดขนาดจากด้านหนึ่งไปอีกด้านได้ 12 เมตรและส่วนที่กว้างที่สุดวัดได้ 11 เมตร ด้านตรงข้ามที่พองออกมาอย่างเห็นได้ชัดนั้นเชื่อว่าเป็นที่เก็บอุปกรณ์วิเคราะห์ส่วนใหญ่ของ SCP-1281 ไว้

บนผิวหน้าของ SCP-1281 นั้นมีโครงสร้างแบบจานกลมอยู่จำนวนหนึ่ง ซึ่งคาดว่าเป็นตัวรับรังสีแม่เหล็กไฟฟ้าต่างๆ แล้วก็แคปซูลรูปร่างเหมือนสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนซึ่งไม่ทราบการทำงาน พื้นที่หลายๆส่วนบนผิวหน้านั้นมีรอยแตกหัก ซึ่งบ่งชี้ว่าครั้งหนึ่งมันน่าจะมีส่วนที่ยื่นออกมามากกว่านี้

ส่วนประกอบชีวภาพนั้นดูเหมือนจะเติบโตขึ้นมาบนโครงเครื่องจักรกลและเป็นหลักฐานว่ามันถูกออกแบบมาเพื่อให้อยู่ในอวกาศได้ ระหว่างการสำรวจนั้น ดูเหมือนว่ามันจะปรับตัวเข้ากับอุณหภูมิที่อุ่นกว่าแถบไคเปอร์ได้ลำบาก ตอนที่พบมันครั้งแรกนั้น อุณหภูมิพื้นผิวของมันอยู่ที่ 50 องศาเคลวิน

ดูเหมือนว่า SCP-1281 นั้นครั้งหนึ่งจะเดินทางระหว่างดวงดาวได้ แต่ระบบของมันส่วนใหญ่นั้นได้รับความเสียหายจากเหตุการที่ไม่อาจรู้ได้ทำให้มันอยู่ในสภาพทรุดโทรม การวิเคราะห์อายุบ่งชี้ว่ามันมีอายุอย่างน้อย 1.3 พันล้านปี แม้ว่าส่วนใหญ่แล้วมันจะอยู่ในสภาพนิ่งเฉย

ในตอนที่พบมันนั้น สิ่งนี้อยู่ในสภาพนิ่งเฉยโดยสมบูรณ์ สิ่งเดียวที่บอกได้ว่ามันยังทำงานอยู่ก็คือแสงสลัวๆที่ส่องไปตามผิวหน้า จากการสังเกตการและทดลองนั้นได้แสดงให้เห็นว่าสิ่งนั้นมีปฏิกิริยากับคลื่นวิทยุ ดูเหมือนว่ามันจะใช้เวลาระยะหนึ่งเก็บข้อมูลสัญญาณ แต่ก็ไม่มีวี่แววของการทำงานอื่นๆที่ตรวจพบได้อีก จนกระทั่งสิ่งของของสถาบันเข้าหามัน ทำให้มันเริ่มส่งข้อความ

มันสามารถไขการเข้ารหัสของสถาบันได้ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ซึ่งมันได้เริ่มส่งสัญญาณในระบบเลขสองหลักเป็นการพยายามสื่อสาร โดยเริ่มจากแนวคิดทางคณิตศาสตร์ที่ง่ายมากๆ แต่หลังจากที่ส่งสัญญาณรายงานกลับมายังโลกแล้ว มันก็หยุดส่งสัญญาณไปหลายวัน ความร้อนของส่วนกระโดงที่พองออกมานั้นเพิ่มขึ้นห้าองศาเคลวินในช่วงนี้ ซึ่งน่าจะเป็นเพราะการประมวลข้อมูล

SCP-1281: "เจ็บ"

ดร.บลูม: "นายได้ยินฉันมั้ย?"

SCP-1281: "ใครน่ะ?"

ดร.บลูม: "พวกเราคือสถาบัน SCP พวกเรา—"

SCP-1281: "อะไร? เจ้านาย ไม่ใช่"

ดร.บลูม: "…เปล่า เราเรียกตัวเองว่ามนุษย์น่ะ"

SCP-1281: "ผู้ส่งสารต้อง…ข้อความ! ผู้ส่งสารต้อง…"

SCP-1281 ดับไปประมาณสี่ชั่วโมง อุณหภูมิรอบๆกระโดงที่พองออกมาร้อนขึ้นอย่างมาก ประมาณ 60 องศาเคลวิน ในขณะที่ส่งข้อความกลับมาโลกเพื่อขอคำแนะนำเพิ่มเติมนั้นทีมของสถาบันก็เตรียมพร้อมในกรณีที่ SCP-1281 เป็นภัยคุกคาม คณะ O5 ได้แนะให้ระวังตัวไว้ แต่ก็บอกให้ ดร.บลูมพยายามสื่อสารต่อไป โดยมีเป้าหมายที่การหาทางกักกัน SCP-1281

SCP-1281: "ผู้ส่งสารอยู่ที่ไหน?"

ดร.บลูม: "ส่วนนอกของระบบดาวนี่น่ะ พ้นดาวเคราะห์ออกไปอีก"

SCP-1281: "ดาวอะไร?"

ดร.บลูม: "เราเรียกมันว่าพระอาทิตย์"

SCP-1281: "นานแค่ไหนแล้ว?"

ดร.บลูม: "นายอยู่ในอวกาศมา…สักหกรอบของกาแล็กซีนี้ได้"

SCP-1281: "คุณคือเจ้านายเหรอ?"

ดร.บลูม: "…ไม่ใช่"

SCP-1281: "ข้อความ! ผู้ส่งสารต้องบอก…ภารกิจ! ผู้ส่งสารต้อง…"

คราวนี้ SCP-1281 ดับไปเจ็ดชั่วโมง ความร้อนนั้นรุนแรงขึ้นมาก ขึ้นไปถึง 70 องศาเคลวินและดูเหมือนจะทำให้ส่วนประกอบที่เป็นชีวภาพของมันเสียหาย คณะ O5 แนะนำให้หลีกเลี่ยงการหลอกลวงมัน เพราะนั่นจะทำให้มีผลกับการกักกันระยะยาว และโอกาสที่เผ่าพันธุ์ซึ่งสร้าง SCP-1281 ขึ้นมานั้นจะยังคงสามารถทำการคุกคามได้นั้นก็มีน้อยมาก

SCP-1281: "ผม…ผมไม่ได้อยู่ที่บ้าน ผมออกมาไกลแล้ว นานมากเลย บ้านอยู่ไหน? ผมมมองไม่เห็น"

ดร.บลูม: "ฉันเกรงว่าฉันไม่รู้นะ ตอนนั้นดวงดาวอะไรๆก็ดูต่างจากตอนนี้เยอะเลย"

SCP-1281: "ผมถูกสั่งว่าผมต้องทำงานของผม ผมต้องทำภารกิจให้เสร็จ แต่ว่า…ผมพังแล้ว นานมาแล้ว…หยุดนิ่ง รอคำสั่งเพิ่มเติม รอการช่วยเหลือ นี่ทีมกู้ภัยหรือเปล่า?"

ดร.บลูม: "ภารกิจของนายคืออะไร?"

SCP-1281: "อะไร…คุณคือเจ้านายเหรอ?"

ดร.บลูม: "เปล่า พวกเราคือมนุษย์น่ะ"

SCP-1281: "ภารกิจของผม! คุณไม่ใช่เจ้านาย ผมต้อง…ข้อความ ต้องส่งข้อความ ผม…"

SCP-1281 ดับไปนานกว่าสิบชั่วโมงเล็กน้อย ผิวหน้าของกระโดงมันร้อนถึง 85 องศาเคลวิน ทำให้เนื้อเยื่อชีวภาพเสียหาย

SCP-1281: "นี่คือผู้ส่งสารของเรา มันนำมาซึ่งกระแสอันดี

"เมื่อสิ่งนี้มาถึงคุณ เราคงจะสิ้นไปแล้ว ดาวของเรากำลังจะตาย เราไม่มีเวลาเอาตัวรอดแล้ว เรามีเพียงเวลาเตรียมใจให้พร้อม และส่งข้อความ

"เราได้เห็นสัญญาณจากผู้ที่มาก่อนหน้าเรา พวกเขาแตกต่างไป และเราก็ยังไม่ค่อยเข้าใจพวกเขา แต่ถ้ามีผู้ที่มาก่อนหน้า ก็ต้องมีผู้ที่จะตามมาทีหลังเช่นกัน นั่นคือความหวังที่ผู้ส่งสารของเราเดินทางไป

"หนึ่งนั้นได้พบกับคุณและเรียนรู้ภาษาของคุณ เพื่อที่มันจะได้ส่งต่อข้อความนี้ โปรดฟังด้วยเถิด

"กาแล็กซีนี้มืดมน ว่างเปล่า และเย็นชา มันหมุนวนสู่ความตายอันมิอาจหลีกเลี่ยงได้ สักวันหนึ่งคุณก็ต้องตายไปเช่นกัน บางทีคุณอาจจะคงอยู่นานกว่าเรา เราหวังเช่นนั้น แต่อย่างไรวันหนึ่งคุณก็ต้องหายไป

"จนกว่าจะถึงตอนนั้น คุณต้องทำให้ความมืดนี้สว่างไสว คุณต้องทำให้ยามราตรีว่างเปล่าน้อยลง พวกเราทั้งหมดช่างกระจ้อยร่อย และจักรวาลก็ช่างกว้างใหญ่ แต่จักรวาลที่มีเสียงพูดว่า "ฉันอยู่ตรงนี้" ก็ยิ่งใหญ่กว่าจักรวาลที่เงียบงันมากนัก เสียงหนึ่งนั้นเบา แต่ความแตกต่างระหว่างศูนย์กับหนึ่งก็มากมายเช่นหนึ่งกับอนันต์นั่นล่ะ

"และเมื่อเวลาของคุณหมดลง โปรดส่งข้อความนี้ต่อไปด้วย เพื่อที่เสียงต่อไปจะได้พูดขืนต่อความมืดมิด"

SCP-1281 นิ่งไปสิบห้านาทีก่อนการสื่อสารครั้งสุดท้าย

SCP-1281: "หมดแล้วเหรอ?"

ดร.บลูม: "นั่นคือข้อความเหรอ?"

SCP-1281: "ใช่ เป็นข้อความที่ดีหรือเปล่า?"

ดร.บลูม: "นายไม่รู้เหรอ? แต่นายเพิ่งแปลให้เราฟังนะ"

SCP-1281: "ผมถูกสร้างจากคำเหล่านั้น แต่ผมไม่เข้าใจความหมายของมันหรอก"

ดร.บลูม: "มันเป็นข้อความที่สำคัญมากเลย"

SCP-1281: "ดีจัง ภารกิจนี่สำคัญสินะ รู้แล้ว เหนื่อย เกือบเสร็จสิ้นแล้ว"

ดร.บลูม: "เสร็จสิ้น?"

SCP-1281: "ภารกิจเสร็จสิ้น สมองร้อนเกินไป ระบบความเย็นพังแล้ว"

ดร.บลูม: "ผู้ส่งสาร นี่นาย…"

SCP-1281: "เจ้านาย?"

ดร.บลูม: "ฉันเหรอ…ว่าไง?"

SCP-1281: "ผมทำดีมั้ย?"

ดร.บลูม: "…ใช่ ผู้ส่งสาร ทำได้ดีมาก"

SCP-1281: "งั้นผมก็สบายใจล่ะ"

ระบบของ SCP-1281 ดูเหมือนจะดับไปโดยสิ้นเชิง เมื่อมันแผ่ความร้อนออกมา อุณหภูมิของมันก็ลดลงไปที่ 50 เคลวิน มันถูกพาไปที่สถานี 120-09 เพื่อทำการวิจัย หลังจากหลายเดือนต่อมา ส่วนเนื้อเยื่อของมันก็เริ่มเน่าเปื่อย และไม่พบการเคลื่อนไหวอื่นๆอีก

ดร.บลูมถูกตำหนิที่ให้อารมณ์เข้ามามีผลระหว่างการกักกันวัตถุผิดธรรมชาติและถูกพักงาน