SCP-8000

SCP-8000 คือ ตัวตนรูปร่างเรียวยาวขนาดใหญ่ที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับแมวน้ำฮาร์เบอร์ (Phoca vitulina) ซึ่งอาศัยอยู่ภายในศูนย์ -322 ความยาวของ SCP-8000 ที่แน่ชัดยังคงไม่เป็นที่ทราบ เนื่องจากไม่เคยมีการพบหางของมัน อย่างไรก็ตาม คาดว่ามันอาจมีความยาวมากจนถึง 150 เมตร โดย SCP-8000 ไม่ทำการกระโดด ไถลตัว หรือว่ายน้ำ แต่มันกลับสามารถบินได้ด้วยตนเอง และสามารถเคลื่อนที่ผ่านของแข็ง รวมถึงยังรับรู้ถึงอนาคตได้อีกด้วย

SCP-8000 นั้นมีสติปัญญา สามารถพูดได้ และมีความฉลาดเป็นอย่างมาก นอกเหนือจากนี้ SCP-8000 ยังสามารถสร้างทางผ่านระหว่างมิติได้ตามที่มันต้องการเป็นเวลาชั่วคราวอีกด้วย ได้มีการสันนิษฐานว่า SCP-8000 ได้ทำการเชื่อมต่อเข้าสู่ระนาบความเป็นจริงพื้นฐานจากพื้นที่นอกมิติที่ไม่เป็นที่ทราบ ยังคงไม่มีการค้นพบทั้งวิธีการหรือเหตุผลในการปรากฏขึ้นของ SCP-8000 ภายในความเป็นจริงปัจจุบัน

อ้างอิงจากเอกสาร SCP-8000 ถือเป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตสองชนิดที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนโลก

ผู้อำนวยการพอล เลกเข้าไปภายในพื้นที่ประชุมของศูนย์-322 เขาจดจ่อไปที่ใบรายงานพร้อมกับที่มุ่งตรงไปยังเก้าอี้ของตน

เจอร์ ผมขอพูดตรง ๆ เลยนะ มันไม่— ตัวเชี่ยไรวะเนี่ย?

SCP-8000 อยู่ที่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ

ไง คุณพอล!

ผม— ที่นี่… ฮะ? เชี่ยอะไรวะ?

นั่งลงเถอะ ฉันไม่กัดหรอก

ส่วนผมงงสุด ๆ เลย

นับว่าเป็นการตอบสนองที่สมเหตุสมผลดีเลยนะ

นี่คุณเป็นแมวน้ำเหรอ?

มีสายตาเฉียบแหลมจริง ๆ เลยนะ คุณพอล ดูเหมือนว่าคุณจะยุ่งอยู่นี่ ว่าแต่มันคือเรื่องอะไรเหรอ?

ผม— ผมจำไม่ได้แล้ว คิดว่าน่าจะมีประชุมนะ

หืม เป็นแบบนี้อีกแล้วแฮะ

อะไรนะ?

เรื่องนั้น

เรื่องไหน?

_เรื่อง_นั้น

ก็แล้วเรื่องไหนล่ะ?

เจ้าเรื่องความทรงจำนั่น ไม่มีอะไรให้กังวลหรอกนะ ปกติฉันก็เลี่ยงมันมาตลอดอยู่แล้วแหละ

คุณทำผมคาใจนะเนี่ย

ใช่ ฉันพูดจาให้คลุมเครือจริง ๆ แต่ฉันขอสาบานเลยว่าถ้าคุณซื่อตรงต่อฉัน ฉันก็จะซื่อตรงต่อคุณตอบ

ไม่แฟร์เท่าไหร่เลยนะนั่น

ทำไมล่ะ?

ก็มันไม่มีสาเหตุอะไรให้ผมเชื่อว่าความซื่อตรงที่คุณว่ามามันซื่อตร๊งซื่อตรงจริง ๆ เลยนี่นา

ก็คุณมาคุยกับฉันนี่ ฉันรู้นะว่าคุณบอกว่าตัวเองมีเจ้าสัมผัสพิเศษเกี่ยวกับพวกที่คุณเรียกกันว่า 'พวกประหลาด' อะไรนั่น แล้วฉันก็คิดว่าตัวเองเข้าข่ายพวกพิลึกกึกกือที่คุณรับเข้ามาที่นี่ได้ดีเลยล่ะ

อ่าฮะ ก็คือ คุณรู้ดีว่าผมพาเจ้า 'พวกพิลึกกึกกือ' มา แล้วจากนั้นก็ยัดมันเอาไว้ในกรง ซึ่งปกติแล้วจะอยู่ในนั้นอย่างถาวรเลย ถูกมั้ย?

ใช่

แล้วทีนี้ผมก็จะต้องเอาคุณไปขังกรงด้วย

แล้วทีนี้ก็จะทำทดส่งทดสอบไป ๆ มา ๆ และเขียนรายงานเป็นปึก ๆ จากนั้นก็ทำห้องขังให้ฉัน รู้น่า พวกนั้นมันไม่จำเป็นหรอก ฉันทำการศึกษาวิจัยตัวเองและทำเอกสารมาให้แล้วด้วย

SCP-8000 ดันเอกสาร SCP-8000 ไปให้กับเลก

ทำไมต้องเป็นเลข 8000 ด้วยล่ะ?

ฉันไม่ได้เลือกเองสักหน่อย

คุณบอกว่าเป็นคนเขียนไม่ใช่หรือยังไง

ก็ใช่ แต่เรื่องนั้นมันอยู่นอกเหนือไปจากการควบคุมของฉัน

แล้วนี่คุณมีหางไหมเนี่ย?

คุณห่วงเรื่องนั้นอยู่เนี่ยนะ?

เป็นเรื่องที่แปลกสำหรับที่จะเขียนลงมามากเลยนะเนี่ย คุณพอจะพูดนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ได้หรือไง?

ฉันไม่เคยเห็นหางตัวเองมาก่อนเลย ฉันขอไม่ยืนยันอะไรโดยที่ไม่มีหลักฐานดีกว่า

แค่คุณเลื้อยผ่านตรงนี้มาได้ ผมก็พอยืนยันได้เลยล่ะว่าคุณมีหางหรือไม่มีหาง

โธ่ถัง ฉันลอยต่างหาก ลอยไปมาอย่างสวยงามและน่าประหลาดตา

อะไรก็ช่างเถอะ ใครถ่ายภาพให้เนี่ย?

คุณไง อีกสักหกถึงเจ็ดนาทีข้างหน้านี้นี่แหละ

นี่พูดเรื่องอะไรเนี่ย?

คุณเคยเจอปัญหาประมาณนี้ไหม เวลาที่คุณเชี่ยวชาญอะไรสักอย่างมาก ๆ แล้วก็คิดว่าคนอื่นก็จะเข้าใจได้เหมือน ๆ กันกับคุณ?

ก็บ่อยนะ จริง ๆ แล้วก็ทุกวันนั่นแหละ

ฉันมีหน้าที่เป็นแนวพวกผู้แทรกแซงอะไรประมาณนั้น เพราะงั้นฉันขอร้องอย่างสุภาพจริง ๆ เลยนะคุณพอล ขอรบกวนให้คุณได้ใช้เวลาหนึ่งวันนี้ด้วยกันกับฉันด้วย คุณเป็นคนถ่ายภาพนั้นเอง เพราะงั้นคุณก็เลยรู้คำตอบอยู่แก่ใจแล้ว แต่ฉันบังคับคุณไม่ได้หรอกนะ มันจะเป็นการหยาบคายมากเลยล่ะ

ในออฟฟิศผมเหรอ?

SCP-8000 ทำท่าทางกัดไปที่อากาศ และใช้ขากรรไกรของมันงับเข้ากับพื้นที่ว่างเปล่าเอาไว้แน่น จากนั้นมันก็ดึงศีรษะไปทางฝั่งซ้าย ส่งผลให้เกิดรอยแยกภายในความเป็นจริงปัจจุบัน

SCP-8000 บินผ่านเข้าไปภายในทางผ่านระหว่างมิติ และชะโงกหัวมาทางเลก

เปล่าหรอก! ต้องผ่านตรงนี้ไปก่อน ข้างในนี้สบายมากเลยล่ะ ขอบอก

เดี๋ยวก่อนนะ

จริงสิ 'แล้วนี่จะเชื่อใจได้ยังไงกันน่ะ?' ถามมาได้ทุกอย่างเลย แล้วฉันจะตอบตามตรงให้

SCP-8000 ยกครีบขวาของมันขึ้น

ขอสาบานด้วยนิตยสารที่คุณซ่อนเอาไว้ในลิ้นชักโต๊ะเลยล่ะ

(เลกจ้องตากับ SCP-8000 อย่างเงียบเชียบ โดยมันขยิบตาตอบรับ)

คุณจะไม่ฆ่าผมเหรอ?

สิ้นเปลืองไปน่ะ

แล้วไม่กินผมเหรอ?

ความอยากกินเนื้อมนุษย์ของฉันหายไปนานมากแล้วล่ะ

นั่นเล่นมุกหรืออะไรน่ะ?

ใช่สิ อ่อนไหวจังนะ ไม่มีอะไรให้จำเป็นต้องกินคุณหรอก

แล้วเรื่องทรมานผมนับล้าน ๆ ปีล่ะ? หรือไม่ก็เผาครอบครัวผมทั้งเป็นต่อหน้าต่อตา? ไหนจะทำให้ผมเป็นบ้าไปไม่รู้จบล่ะ? จะมีอะไรแบบนั้นไหมเนี่ย?

เจาะจงจังเลยนะ

ตอบมาซะ

เปล่าประโยชน์และสะเพร่าเกินไปหน่อย

แล้วนี่ผมยังไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าต้องทำอะไรบ้าง

คุณพอล ฉันแค่อยากให้คุณใช้เวลาด้วยกันสักหนึ่งวัน

คุณพูดประโยคนี้ซ้ำสองแล้วนะ

ฉันจะเข้าไปในรอยแยกนี้ช้า ๆ มันก็เปิดอ้าเอาไว้ไม่ได้นานนักหรอก แล้วการจะเปิดอีกรอบก็ยากด้วย เพราะงั้นก็ขอเถอะนะ เรามาช่วยกันให้พ้นจากปัญหาเถอะ คุณคงไม่อยากทำให้เกิดพาราด็อกซ์แค่เพราะไม่ยอมถ่ายภาพหรอกเนอะ คุณพอล?

SCP-8000 กลับเข้าไปในทางผ่านฯ อีกครั้ง ผู้อำนวยการเลกจ้องมองมันในขณะที่ขอบกำลังค่อย ๆ ซ่อมแซมตัวเองต่อไป

เอกสารที่ถูกกู้คืน 8000.1
02/13/2024

ผู้อำนวยการพอล เลกได้รับคำสั่งให้เข้าพบกับเจเรไมอาห์ ซิมเมอเรียน ผู้ประสานงานจากคณะกรรมการจริยธรรม ในหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับการประพฤติของเขาในฐานะผู้อำนวยการศูนย์-322

บทถอดความ

«เริ่มต้นการบันทึก»

คุณคิดว่าช่วงนี้ตัวเองเป็นไงบ้าง?

การที่คุณมานี่ไม่ค่อยทำให้รู้สึกดีเท่าไหร่เลยนะ

เราถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่ไหม?

(ทั้งคู่เงียบ)

ใช่แหละ

งั้นมาเข้าเรื่องกัน คุณขาดประชุม O4 มาสิบสองครั้งจากการประชุมทั้งหมดสิบสี่ครั้งที่ผ่านมา ผลงานของศูนย์ของคุณ — เรื่องการกักกันสิ่งผิดปกติ การวิจัย ฯลฯ — ก็ลดลงอย่างหนักในช่วงสามเดือนมานี้ ผมได้คำร้องเรียนอยู่สิบหกฉบับที่เป็นเรื่องกลิ่น "ขยะเปียกและความน่าละอาย" โชยมาจากสำนักงานของคุณ และก็มีอีกหลายคนรายงานผมมาว่าคุณหลับในเวลางานอีกด้วย

อืม

คุณจะปฏิเสธข้อความเหล่านี้ไหม?

ผมไม่รู้ล่ะ ผม— ผมแค่ว่า— ช่างมันเถอะ

หมดไฟเหรอ?

คงงั้นมั้ง? ผมว่าผมคงแค่อยู่ในช่วงเงียบเหงาล่ะมั้ง

(ซิมเมอเรียนมองไปที่เลกอย่างเงียบ ๆ )

ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าหรืออะไรของมัน ผมนั่งลงที่โต๊ะ ทำงานเอกสารที่ต้องทำประจำวัน มอบหมายโครงงานที่ยังเหลือ จ้องหน้าจอจนกว่าจะกลับบ้านไปได้ ผม_เบื่อหน่าย_ ทุกอย่างมันน่าเหนื่อยหน่ายไปหมด

คงมีสาเหตุมาจากปัญหาที่ใหญ่กว่านี้นั่นแหละ

ก็เห็นชัดแล้วนี่

เริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน?

ตอนที่ผมทำวิจัยไอ้สิ่งผิดปกติตัวหนึ่ง ผมจำไม่ได้นักหรอก แล้วก็— ไม่รู้ดิ — ผมนั่นจ้องไฟล์ข้อมูลห่า ๆ ของไอ้สิ่งผิดปกติห่าเหวนั่น แล้วก็รู้สึกว่าจะทำไปเพื่ออะไรกันนะ มันคงดับไฟในตัวไปหมดเลยล่ะ

คงงั้น ฟังนะพอล ผมเคยจัดการกับคนที่ประสบปัญหาแบบคุณตอนนี้มานักต่อนักแล้วล่ะ ว่าแต่คุณเป็นผู้อำนวยการมานานเท่าไหร่แล้วล่ะ?

แปดปีแล้ว

โห ก็เร็วกว่าปกติไปหน่อยแฮะ

บ่นไปแล้วจะช่วยแก้อะไรไหมล่ะ? ผมทำงานที่ผมต้องทำให้เสร็จอยู่นี่ไงเล่า เดี๋ยวผมก็จัดการเองน่า

บอกผมมาได้นะว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงได้รู้สึกแบบนี้? ผมมาเพื่อช่วยคุณนะ

ทำไมล่ะ? มันไม่มีความหมายเลยสักนิด ไม่มีเลย! ผมพอแล้ว แค่— ขอเวลาให้ผมสงบสติได้แป๊บเดียว แล้วเดี๋ยวผมจะกลับไปเป็นปกติเองนั่นแหละ ขอบคุณจริง ๆ นะ เจอร์

ผมไม่ได้มาเพื่อเขกหัวคุณสักที แล้วทำให้คุณกลับมาชอบงานได้เหมือนเดิมหรอกนะ คุณรู้นี่ว่าคุณทำงานได้ดีขนาดไหน เราต้องการแบบนั้นกลับมา เราต้องการอะไรที่มากกว่าที่คุณทำออกมาได้ในตอนนี้

เชื่อผมเถอะ ผม_อยาก_ทำให้ได้มากกว่าที่พวกคุณอยากอีก แต่มันไม่ได้จริง ๆ มันเป็นไปไม่ได้เลย ถ้างั้นแล้วผมจะลองทำต่อไปทำไมล่ะ?

«สิ้นสุดการบันทึก»

ผู้อำนวยการเลกและ SCP-8000 ออกมาจากทางผ่านระหว่างมิติและเข้าสู่ห้องหนึ่งภายในหอสมุดขนาดใหญ่ ประตูขนาดใหญ่ถูกเปิดเอาไว้ เผยให้เห็นหนังสือนับพันที่ถูกจัดเรียงเอาไว้บนชั้นไม้มะฮอกกานีสีเข้ม ซึ่งทอดยาวออกไปสุดสายตาและขึ้นสู่ทิศของเพดาน อากาศนิ่งสงบ มีกลิ่นเขม่าและกระดาษเก่าเก็บคละคลุ้ง และดวงไฟขนาดเล็กอยู่ทั่วชั้นวาง ส่องสว่างให้กับทั้งหนังสือและโถงทางเดิน

ผมเคยไปที่หอสมุดผู้พเนจรมาก่อนแล้วล่ะนะ

นี่คือหอสมุดของฉันเอง พวกคณะนั้นได้ไอเดียหอสมุดที่ไร้สิ้นสุดมาจากฉันเองนี่แหละ ส่วนฉันก็ไปหยิบยืมมาจากหอสมุดอเล็กซานเดรียอีกทีนึง

ทั้งคู่เดินออกจากห้อง ซุ้มประตูหินที่ถูกปกคลุมไปด้วยพืชพรรณและเถาวัลย์ตั้งอยู่ต่อหน้าทุกโถงทางเดินที่ทอดสาขาออกไป

ผมไม่เคยได้ยินว่ามีที่แบบนี้อยู่อีกหนึ่งแห่งเลยแฮะ

ฉันไม่ชอบเปิดเผยเท่าไหร่หรอก ก็เลยเก็บเอาไว้คนเดียว ถึงอย่างนั้น ที่นี่ก็ไม่ใช่หอสมุด_ของฉัน_หรอก _ตามจริง_นะ มันเป็นของคุณต่างหาก

ทั้งคู่มาถึงซุ้มประตูหนึ่ง ที่ยอดโค้งของซุ้มสลักเป็นคำว่า "ตรอกทรงจำ" เอาไว้

เดินเล่นกันสักหน่อยดีไหม?

เลกและ SCP-8000 เดินต่อไป ทั้งคู่เข้าสู่ส่วนย่อยของโถงทางเดิน

ภายในนี้มีทุกประสบการณ์ ทุกช่วงเวลา ทุกองค์ความรู้ และทุกอารมณ์ความรู้สึก มันคือผังของตัวคุณเองนี่ไง คุณพอล

ที่นี่มันลงลึกได้แค่ไหนน่ะ?

ความทรงจำของกล้ามเนื้อในด้านการเล่นเปียโนอยู่ข้างบนนั้น ฝุ่นเขรอะมากเลยล่ะ มีสี่เล่มเกี่ยวกับข้อมูลเรื่องฉลามและทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับฉลามตั้งแต่สมัยตอนคุณยังเด็กอยู่ข้างหน้า มีทุกช่วงเวลาของทุกคาบที่คุณนั่งเรียนในสมัยประถมอยู่ทางนี้

ก็แล้วมัน_ลงลึก_ถึงแค่ไหนล่ะ?

ฉันอ่านทุกอย่างมาหมดแล้ว […] ฉันก็ไม่ตัดสินอะไรหรอกนะ

แม้แต่ที่—

SCP-8000 บินขึ้นไปนอกขอบเขตการมองเห็น หยิบหนังสือที่มีฝุ่นจับออกมาจากบนชั้น และมอบให้เลก เขาเปิดมันขึ้นมาอ่าน

เลกอายุแปดขวบกำลังว่ายน้ำอยู่ในสระว่ายน้ำสาธารณะ

เขาเกาะราวบันไดที่บริเวณที่น้ำลึกที่สุด เลกกดตนเองลงใต้น้ำและกลับขึ้นมาเรื่อย ๆ อยู่สี่รอบ

แล้วทันใดนั้น เลกพยายามจะกลับขึ้นผิวน้ำ แต่กลับทำไม่ได้ เนื่องจากกางเกงของเขาพันเข้ากับจุกอุดอากาศของสระซึ่งขาดออกที่อยู่ข้างล่างราวบันได

เลกตื่นตระหนก เขาตะเกียกตะกายและพยายามที่จะกลับขึ้นไปบนผิวน้ำ แต่ล้มเหลว เขาแก้เชือกกางเกงตนเอง และว่ายออกมา เขาเนื้อตัวล่อนจ้อน แต่ก็ยังรอดชีวิตอยู่

เด็กผู้หญิงสองคนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และจ้องมองไปที่เขา หนึ่งในสองคนนั้นคือคนที่เลกแอบชอบ

เลกหอบหายใจ จากนั้นก็จับไปที่อกและแขนของตนเอง

ใช่เลย เจ้าเรื่องนั้นด้วย

พระเยซูช่วยเถอะ! รู้สึกเหมือนจริงมากเลย

เพราะมันจริงไงล่ะ คุณเคยอยู่ในจุดนั้นมาก่อน และฉันก็พาคุณกลับไปอีกครั้งเพื่อที่คุณจะได้สัมผัสอีกครั้ง

นี่เหรองานคุณน่ะ?

ทำให้คุณต้องเจอประสบการณ์น่าอายอีกครั้งเหรอ? เปล่าหรอก เมื่อกี้แค่ทดลองให้ดูเฉย ๆ ฉันพาคุณย้อนกลับไปประสบการณ์นั้นได้ก็จริง แต่ก็ยังแค่ให้ดูในฐานะผู้ชมได้เหมือนกัน

พับผ่าเถอะ ผมขอล่ะ ช่วยบอกมาทีได้ไหมว่าเรามาทำอะไรที่นี่กันแน่?

พวกเรามาเพื่อหาความทรงจำอันแสนล้มเหลวของคุณไงล่ะ มีอยู่เยอะเลยนะ มากกว่าที่คนทั่วไปมีกันเสียอีก

คุณกดหัวผมลงน้ำแบบเมื่อกี้เลยก็ได้นะ

เอกสารที่ถูกกู้คืน 8000.2
02/14/2024

ดร.เจเรไมอาห์ ซิมเมอเรียนได้เรียกรวมตัวเพื่อนร่วมงานที่สนิทสนมกับผู้อำนวยการเลกมาจำนวนหนึ่ง โดยเขาเชื่อว่าการทำแบบนี้จะสามารถช่วยในการบรรเทาอารมณ์ของผู้อำนวยการเลกได้

บทถอดความ

สมาชิกที่เข้าร่วม
ผอ.แดเนียล แอชเวิร์ธ
ดร.แฮโรลด์ แบลงก์
ดร.เจเรไมอาห์ ซิมเมอเรียน
ดร.แอนโทนี คอยซ์
ผอ.แรนดัลล์ เฮาส์
ดร.โคล แธร์เอเวน
SCP-5595

«เริ่มต้นการบันทึก»

(ซิมเมอเรียนนำเลกเข้าไปภายในพื้นที่ประชุมของศูนย์-322 เพื่อนร่วมงานของเขาอยู่ตรงหน้า โดยกำลังนั่งล้อมกันเป็นวงกลม มีเก้าอี้ว่างอยู่ตรงหน้าเขา)

นี่เข้ามาแทรกแซงกันเรอะ? ล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย?

ไม่ได้มีการแทรกแซงสักหน่อยนะ

ดูยังไงมันก็เป็นการแทรกแซงกันชัด ๆ หมอนี่มันบื้อ ไม่ได้โง่สักหน่อย

(เลกนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่าง และพึมพำกับตนเอง)

พวกเราอยากที่จะคุยเรื่องหน้าที่การงานและสภาพอารมณ์ของคุณสักหน่อย มีบางคนในนี้เตรียมบทพูดเอาไว้แล้วด้วย ใครจะเริ่มก่อนดีล่ะ?

(แธร์เอเวนยกแขนขึ้น)

ว่าไงโคล?

(แธร์เอเวนนำกระดาษยับ ๆ ออกมาจากข้างใต้ขาของตน จากนั้นจึงเริ่มอ่าน)

คุณเลกครับ ผมเสียใจกับความสูญเสียที่คุณต้องประสบตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาจริง ๆ ครับ ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่าการเสียสัตว์เลี้ยงไปจะต้องรู้สึกเสียใจแค่ไหน ผมนึกไปถึงเจ้าไคลด์ ซึ่งเป็นตุ๊กแกที่ผมเลี้ยง ที่จากไปเนื่องจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่รุนแรง เช่นเดียวกันกับที่สุนัขของคุณประสบ ผมขอแสดงความเสียใจต่อทั้งคุณ และสุนัขกับสัตว์เลี้ยงที่จากไปทั้งหมดด้วยครับ

โคล เรื่องนี้มันเกี่ยวกับ—

(เลกยกมือขึ้นหาซิมเมอเรียน)

ขอบใจจริง ๆ นะ โคล ซาบซึ้งจริง ๆ1

แอนโทนีล่ะ?

ผมต้องให้คุณตรวจสอบและเซ็นเอกสารให้ตั้งแต่เมื่อสัปดาห์ก่อน แล้วคุณบอกว่าจะจัดการให้ แต่พอผมกลับเข้าไปในออฟฟิศของคุณในอีกไม่กี่ชั่วโมงให้กลัง ผมก็พบว่ามันอยู่ใต้หนังสือที่ถูกเขียนโดยศิลปินสอนจีบสาว ผมต้องทำงานล่วงเวลาตั้งห้าวันเพื่อแก้ไขเอกสารตามที่จำเป็น แถมผมยังต้องเข้าประชุมแทนคุณในการประชุมอยู่หกครั้ง โดยที่ผมไม่ได้ค่าจ้างล่วงเวลาเลยแม้แต่น้อย

หา? นี่คุณไม่ได้ค่าโอทีเรอะ?

คุณเอาสิทธิ์พิเศษที่ควรได้ออกไปไง

ไม่นะ ผมเปล่าทำ

อ่อ เออ ผมทำเองแหละ

เชี่ยไรวะ?

ก็มันด่าผมว่าไอ้ห่าเพราะผมไปกดบัตรคอนดิเอราส์ทัวร์มาอัปราคานี่หว่า

เจ้าตู้กดลูกอมนี่มันอะไรนะ?

เป็นสิ่งผิดปกติตัวแรกที่ผ่านโครงการบูรณาการ เลกให้มันทำงานในแผนกธุรการน่ะ

ไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่เลยนะ

ขอบใจนะพ่อตัวใหญ่ใจโต แหม ผมคงเผลอถามความเห็นคุณไปสักช่วงสินะ

นั่นประโยคบอกเล่า เจ้านี่มันเป็นสิ่งผิดปกติที่ควบคุมทุนทรัพย์ของสถาบันเลยนะ บางทีก็คงไม่ดีเท่าไหร่ที่—

อย่ามาหาเรื่องกันสิ แดน ทุกคนในนี้จำเรื่องสภาหมีกำกับการนั่นได้ แล้วทุกครั้งที่เห็นหน้านายคนเขาก็จะนึกถึงเรื่องนี้กันตลอดเลย

พ่อมึงเถอะ!

(แอชเวิร์ธเคลื่อนที่เพื่อออกจากห้อง)

เรื่องมันผ่านมานานแล้วโว้ย!

(แอชเวิร์ธออกไปจากห้อง พร้อมปิดประตูเสียงดัง)

อย่างงี้ทุกที

ผมต่อนะ ตลอดแปดปีที่ผ่านมานี้ คุณทำงานได้อย่างอิสระสุด ๆ ไปเลย — ดูจะอิสระกว่าคนอื่นด้วยซ้ำไป นาน ๆ ทีผมถึงจะได้รับสายไม่ก็อีเมลมาขอให้ช่วยตรวจรายงานส่ง ๆ ให้คุณบ้าง แต่ช่วงหลังมานี้คุณกลับขาดความมั่นใจไปมาก เอาแต่มานั่งวิเคราะห์วิธีทำงานกับแนวคิดของตัวเองไปมา แทนที่จะ_ลงมือทำ_สักที คุณเป็นคนฉลาดนะ เพราะงั้นก็ทำตัวให้สมกับมันหน่อย

ตอนนี้ผมโดนสั่งห้ามขอคำปรึกษาแล้วหรือยังไง?

เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

แล้วมันยังไงล่ะ? คือผมต้องนั่งนิ่ง ๆ แล้วยอมรับคำด่าไปเรื่อย ๆ อย่างนี้เหรอ?

ไม่มีใครตำหนิคุณสักหน่อย

พอล คุณต้องรับฟังหน่อยนะ ชีวิตย่อมต้องมีขึ้นมีลง คุณคิดว่าตัวเองได้ไปถึงยอดสูงเสียดฟ้าสุด ๆ แล้ว และตอนนี้คุณก็กลับลงมายังจุดปกติ แต่คุณไม่คุ้นชินกับมัน เพราะคุณรู้สึกว่ามันดูต่ำจากที่เคยขึ้นไปถึง แค่นี้ไม่ได้ทำให้โลกแตกสักหน่อย เว้นแต่ว่าคุณจะปล่อยให้มันเป็นไปนะ

แรนดัลล์ว่าไงบ้าง?

ผมขอพูดสั้น ๆ แล้วกัน คุณแม่งกลายเป็นอีนังขี้สำออยแล้วว่ะ รู้ป่ะว่าผมเจออะไรไร้สาระแค่ไหนในหนึ่งวัน? ผมทำงานในนรกของจริงเลยนะเว้ย ผมก็อยากวิจัยอะไรง่าย ๆ สบาย ๆ พักผ่อนบ้างนะ

เห็นด้วยกับไอ้หยาบโลนนี่ว่ะ

มันน่ารำคาญนะเว้ย คุณทำตัวโคตรน่ารำคาญ ผมเคยเห็นไอ้ภวังค์คิดแง่ลบแบบนี้มาเป็นพัน ๆ รอบได้แล้ว คนอื่น ๆ เขามีเรื่องกลุ้มกันบ้างไหม? ก็มีดิ แต่ผมไม่สนส้นตีนอะไรไอ้พวกนั้นไง เพราะ 99% ก็เป็นแค่พวกที่เอาแต่งอแงว่าตัวเองดีไม่พอไงเล่า ผมเบื่อไอ้พวกชอบทำตัวเป็นเหยื่อเต็มทีแล้ว กลับมามั่นใจให้ได้แล้วหยุดสำออยสักทีน่า

ขำตายล่ะ! ว่าแต่เขา อิเหนาเป็นเองไปสิ

ทุกคนโว้ย! ก็บอกไปเป็นสามสิบรอบได้แล้วไงว่า 'ไม่ตัดสินกัน' น่ะ

ช่วยพูดให้ดูน่ารำคาญน้อยลงกว่านี้กันหน่อยไม่ได้เหรอวะ?

ก็เขาต้องได้รู้ซะบ้างนี่หว่า

อยากคุยเรื่องที่ว่าจะเป็นอีนังขี้สำออยได้ยังไงบ้างเหรอ?

ระวังปากหน่อย

โอ้โฮ นั่นมันผู้อำนวยการศูนย์สุดน่าเคารพยิ่งยวดนี่นา แกไม่ได้ไปหาเกณฑ์ปีศาจมาแค่เพื่อจะล่าไอ้นายเกมเมอร์ต่อต้านเนื้อคนนั้นหรือไงวะ? ไอ้เจ้าคนที่เอาแต่วาดรูปนายให้กลายเป็นคนผิวขาวน่ะ ใช่คนนี้ป่ะ? มั่นใจในตัวเองสุด ๆ เลยนะจ๊ะ พ่อแรนดี้

อ๋อเหรอ พูดไรก็ช่างนะไอ้เพื่อนยาก เอางี้ไหมล่ะ: ทันทีที่มึงออกจากห้องนี้ไป มึงก็หัดพยุงชีวิตตัวเองให้ได้แล้วกัน

รู้เหี้ยอะไรป่ะ?

(เลกยืนขึ้น)

หัดพยุงชีวิตตัวเองให้ได้เรอะ? ของพรรค์นั้นกูทำเองได้อยู่แล้วเว้ย

ไม่เห็นกับตาก็ไม่รู้จริงหรอกนะ

มึงคอยดูเอาไว้เถอะ

(เลกออกไปจากห้อง)

เก่งมากเลยพรรคพวก น่าทึ่งสุด ๆ ไปเลย ได้ผลดีจริง ๆ ด้วย

ขอบใจที่ชมนะ

«สิ้นสุดการบันทึก»

จริงสิ ผมเห็นหางคุณแล้วล่ะ

ไม่ล่ะ คุณไม่ได้เห็นหรอก

ผมเห็นมันแวบ ๆ ตอนที่คุณเข้าประตูมิติมาไง

เป็นไปไม่ได้หรอก

ทั้งตัวคุณอยู่ในหอสมุดนี้แล้วเหรอ?

ใช่ อืม คุณพูดจามีเหตุผลดีนะ แล้วมันเป็นยังไงบ้างเหรอ?

ก็หางแมวน้ำปกตินะ

เยี่ยมยอดมาก ว่าแล้วก็ขอแก้เอกสารบ้างหน่อยแล้วกัน

SCP-8000 บินจากชั้นวางหนึ่งสู่อีกชั้น และนำหนังสือมาด้วยจำนวนมาก

นี่เอกสารของคุณ หนังสือพวกนี้เป็นวัยเด็กของคุณเอง

ผู้อำนวยการเลกและ SCP-8000 ปรากฏตัวในห้องนอนเด็กแห่งหนึ่ง กำแพงห้องเป็นสีน้ำเงินเข้ม มีถ้วยรางวัลชนะเลิศจากการแข่งขันเยาวชนถูกวางเรียงอยู่บนชั้นวางที่ตั้งอยู่ตรงข้ามเตียง

ไม่มีทางน่า

เลกเดินผ่านเข้าไป และหยิบหนังสือการ์ตูนช่องแบทแมนที่วางอยู่บนโต๊ะที่ข้างเตียงมาเปิดออกทีละหน้า จากนั้นเขาก็หยุดอยู่ที่ฝั่งด้านในปกหลัง

นั่นคืออะไรน่ะ?

ผมเคยวาดคอมิกส์แบทแมนเอาไว้ที่ท้ายเล่มหนังสือมันน่ะ แถว ๆ นี้น่าจะมีอีกอยู่นะ

เลกเดินตรงไปยังอีกฝั่งของเตียง

คุณทำมาเท่าไหร่น่ะ?

เยอะเลยล่ะ อาจถึงร้อยเลยก็ได้ ผมจำไม่ค่อยได้หรอก แต่ผมชอบมันนะ ผมเคยอยากเป็นนักวาดคอมิกส์ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นนักชีววิทยาทางทะเลกับประธานาธิบดีทีหลัง ผมมีไอ้พวกหนังสือ 'สอนวาดการ์ตูน" อยู่หลายเล่มเลยล่ะ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรนอกจากให้เทรซภาพหรอก แต่ยังไงมันก็เจ๋งอยู่ดี จนผมเลิกวาดไปวันหนึ่ง ผมจำสาเหตุไม่ได้แล้วล่ะ — อาจจะเพราะโรงเรียน หรือไม่ก็— ฉิบหายล่ะ!

เด็กอายุราวหกถึงเจ็ดปีกำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงอย่างเงียบ ๆ มีภาพวาดยับ ๆ วางกระจัดกระจายรอบตัวเขาอยู่จำนวนมาก

อย่าห่วงไปเลย เขามองไม่เห็นเราหรอก ไม่งั้นคงได้เกิดพาราด็อกซ์กันพอดี

นี่มันแปลกมากเลยนะเนี่ย

ต่อจากที่คุณบอกว่าเลิกวาดไปทีสิ

ผมก็ไม่ได้อยากเลิกหรอกนะ แต่มันก็เป็นแค่ความฝันลม ๆ แล้ง ๆ คุณก็รู้นี่ ชีวิตคนเราก็งี้แหละ

ผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาภายในห้อง เธอมองไปรอบ ๆ ตนเอง

ลูกเป็นอะไรมั้ย?

เธอขยับเข้าไปหาเด็กคนนั้น และนั่งลงสบตากับเขา

ลูกเป็นอะไรไปน่ะ?

มันห่วยมากเลย

แม่ว่าหนูคิดผิดไปแล้วนะ

มันไม่ดีเลยสักนิด!

เธอใช้ปลายแขนเสื้อปาดน้ำตาจากหน้าของเด็กชายคนนั้น

ลูกรัก ถ้าหนูยังทำตัวแบบนี้ต่อไป ลูกก็ไม่มีวันจะพอใจกับอะไรได้หรอก

ผมพอแล้ว! ผมจะไปรักษาปลาแล้วก็จะไม่วาดรูปอีกแล้ว

ลูกอยากเป็นอะไรแม่ก็จะสนับสนุนเสมอเลยนะ มาช่วยแม่ชุบเกล็ดขนมปังให้ไก่มั้ย?

[…] ครับ

ทั้งคู่ยืนขึ้นและออกจากห้องไป ผู้หญิงคนนั้นจับมือของเด็กชายเอาไว้

แม่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าจะหาเงินจากไหนมาจ่ายค่าเรียนชีววิทยาทางทะเล แต่ถ้าลูกอยากเป็นจริง ๆ แม่ก็จะพยายามนะ

นั่นแหละวันที่ผมเลิกวาดไปน่ะ คงเป็นอย่างนั้นแหละ ตอนนี้กลับมาดูอีกที มันก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นเลยนะ สำหรับผลงานของเด็กหกขวบน่ะ ตอนนั้นผมคงทำตัวแย่ไปเองนั่นแหละ

แค่ตอนนั้นหรอ?

ปากเก่งดีนะ

แล้วทำไมไม่พยายามต่อล่ะ?

โอกาสที่จะได้งานสำคัญ ๆ ในสายงานนั้นมันแทบจะต่ำจรดดินเลยล่ะ ผมอยากถูกคนยอว่าเป็นแจ็ก เคอร์บี้ หรือไม่ก็สแตน ลีคนใหม่ แต่คงไม่มีวันจะได้เป็นอย่างนั้นหรอก พ่อผมทำงานเป็นแมวมองอเมริกันฟุตบอลระดับมหา'ลัย ท่านพูดถึงพวกนักกิฬาที่ท่านเฝ้าดูอยู่เสมอ บอกว่าพวกเขาอาจจะเป็นที่สุดในโรงเรียนตัวเองที่มีคนอยู่สามร้อยคนก็จริง แต่ทันทีที่คนพวกนี้ก้าวออกไปสู่สนามจริงระดับมหา'ลัย พวกเขาก็จะตกไปอยู่รั้งท้ายในด้านทักษะจริง ๆ และท่านไม่เคยคิดผิดเลย

คุณคิดว่าเชาพูดถูกแล้วเหรอ? การด้อยค่าความสามารถของตัวเองและคนอื่น ๆ มันก็เป็นแค่การมองโลกในแง่ร้ายเท่านั้นนั่นแหละ

เขาจะพูดเรื่องนี้ทุกครั้งที่ผมเริ่มสนใจสิ่งใหม่ ตลอดทุกครั้งเลย พอถึงวันถัดไป เขาก็จะหยิบยกเรื่องนี้มาพูดให้ได้

งั้นก็แสดงว่าเขาหมายถึงคุณน่ะสิ

มีสายตาเฉียบแหลมจริง ๆ เลยนะ

คุณพอล คุณรู้ใช่ไหมว่าเกณฑ์อะไรก็ตามมันขึ้นอยู่กับคุณเองว่าจะกำหนดมันยังไง?

ผิดแล้วล่ะ ทั้งประวัติศาสตร์มนุษยชาติทั้งหมดไม่เคยมีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นสักหน่อย

เลกนั่งอยู่ที่โต๊ะในห้องที่หนาวเย็นและเงียบเชียบ เขาเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบหกปีแล้ว มีวัยรุ่นคนอื่น ๆ กำลังนั่งที่โต๊ะเช่นเดียวกันกับเขา ทั้งหมดกำลังจ้องมองไปยังกระดาษของการสอบมาตรฐานที่กำลังจัดขึ้นอยู่นี้

เลกนั่งอยู่ตรงกันข้ามกับแม่ของตน เขาเปิดซองจดหมายสีน้ำตาลออก

1520

โอ้โฮ! ยินดีด้วยนะลูก!

แม่ ผมต้องเรียนสูง ๆ นะ คะแนน 1520 มันถึงเกณฑ์ซะที่ไหน

หมายความว่ายังไงน่ะ? มากกว่า 99 เปอร์เซ็นต์ของคะแนนเต็มเลยนะ

เฮนรี เนท _กับ_อิซาเบลลาได้สูงกว่า 1540 กันหมด

เนทเนี่ยนะ? โกงหรือยังไงเนี่ย?

ไม่ใช่ประเด็น คะแนน 1520 หัวคว—ขวดนี่มันไม่ถึงเกณฑ์เลย

1520 กับ 1540 ก็มากกว่า 99 เปอร์เซ็นต์ของคะแนนเต็มอยู่ดีนั่นแหละ ลูกหยุดทำตัวเหลวไหลได้แล้ว

ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่_ดี_พอที่—

แม่ทนกับท่าทีแบบนี้มาตั้งแต่ลูกเกิดแล้วนะ หัดรู้สึกยินดีกับตัวเองซะบ้างเถอะ _แม่_ภูมิใจในตัวลูกแล้วไงพอล ไม่ดีเหรอ?

แต่สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายถูกนะ ผมเข้าม.ในเครือไอวี่ลีกไม่ได้

ตอนมหาลัยคุณก็ซิ่ววิชาเอกไปตั้งอีกตั้งห้ารอบ จากคอมไปวิศวะไปกราฟิกดีไซน์ไปคหกรรมแล้วก็ไปวิศวะเครื่องกล ทำทั้งหมดนี้ในปีครึ่ง

เลกนั่งลงบนพื้นหอพักของตน หนังสือฟิสิกส์ถูกเปิดค้างเอาไว้ที่บทว่าด้วยความยืดหยุ่น เขากำลังร้องไห้

เอาไอ้นั่นออกไปเลยนะ! สุดท้ายผมก็ได้ชีววิทยา _และ_ผมก็เรียนจบทันด้วย

ทำไมไม่ลองเรียนตัวเลือกก่อนหน้านี้ต่อก่อนล่ะ?

เพราะแนวคิดของมันอย่างกับทำมาเพื่อไม่อยากให้คนเข้าใจได้—

ไม่จริงสักหน่อย คุณทำงานกับสถาบันเลยนะ คุณเป็นคนฉลาดจริง ๆ

พูดจริงไหมเนี่ย?

[…]

มัน— มันก็ไม่ได้วิเศษวิโสอะไรนี่ ผมแค่ศึกษาจากงานของคนที่ประสบความสำเร็จกว่าตัวเองแค่เพื่อที่จะจบมาใช้ชีวิตเป็นฟันเฟืองในเครื่องจักรที่ตั้งอยู่ได้เพราะการค้นพบของคนพวกนั้น ไม่มีการก้าวหน้าหรือถอยหลังทั้งนั้น แค่ติดอยู่ที่เดิม ผมยอมไม่ได้ ผมคงทำลายตัวเองไปแล้วจริง ๆ — อาจารย์ที่ปรึกษาคงเกลียดขี้หน้าผมไปตั้งแต่ซิ่วรอบสามแล้ว แต่ยังไงผมก็ฝืนใช้ชีวิตแบบนั้นไม่ได้จริง ๆ

คุณอยากทิ้งร่องรอยให้คนจดจำได้เหรอ?

ก็ใช่สิ แล้วมันผิดหรือไง?

เอกสารที่ถูกกู้คืน 8000.3-4
02/18/2024 - 02/19/2024

ผอ.เลกได้รับอนุญาตให้ทำการนำเสนอโครงการดังต่อไปนี้ต่อสภากำกับการ

โครงการ SEEKER (ซีกเกอร์)
ใครดีใครได้ ใครพ่ายก็ร้องไป

SEEKER เป็นเครื่องจักรวิทยาการผิดปกติซึ่งถูกสร้างขึ้นที่ศูนย์-322 โดยมีจุดประสงค์เพื่อทำการตรวจจับเหตุการณ์ วัตถุ และตัวตนผิดปกติซึ่งยังคงไม่ถูกค้นพบในขอบเขตระดับพหุจักรวาล โครงสร้างของระบบถูกระบุเอาไว้ข้างล่าง ดังนี้

ระบบปรับเสถียรภาพรูหนอนแบบจำกัดขอบเขต (Localized Wormhole Stabilizer)
ระบบปรับเสถียรภาพรูหนอนแบบจำกัดขอบเขต (LWS) คือ ระบบที่สามารถสร้างและรักษาสภาพของสะพานไอน์สไตน์-โรเซนที่อยู่ภายใต้การควบคุมและถูกจำกัดขอบเขตเอาไว้ได้โดยอัตโนมัติ ซึ่งส่งผลให้รอยแยกในความเป็นจริงยังคงอยู่ได้ ทำให้ SEEKER สามารถตรวจสอบเข้าไปภายในจักรวาลที่อยู่ใกล้เคียงได้ โครงสร้างพลังงานลบได้ถูกติดตั้งเอาไว้กับตัวสะพานฯ ซึ่งป้องกันไม่ให้สสารทางกายภาพสามารถผ่านไปได้ แต่ก็ยังคงสามารถนำข้อมูลออกมาได้

แกนคำนวณเชิงควอนตัม (Quantum Computational Core )
แกนคำนวณควอนตัม (QCC) ประกอบด้วยเมทริกซ์ขนาดความจุเพตาฟล็อปคิวบิต หน้าที่หลักของ QCC คือการประมวลผลและเรียบเรียงข้อมูลที่พัวพันกันซึ่งรวบรวมจาก LWS ซึ่งมีส่วนช่วยลดความไม่แน่นอนที่มีโอกาสเกิดขึ้นลงได้เป็นอย่างมาก กระบวนการนี้เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ทำให้สามารถวิเคราะห์ข้อมูลที่ได้รับมาจากจักรวาลคคู่ขนานได้สูงสุดถึง 35,000,000 จักรวาล

โครงสร้างปัญญาประดิษฐ์เพื่อการคาดการณ์ (Quasimodo.AIC)
Quasimodo.AIC คือ โครงสร้างปัญญาประดิษฐ์ซึ่งถูกสร้างขึ้นมาโดยสถาบันที่ผ่านกระบวนการเรียนรู้ข้อมูลจากคลังข้อมูลสิ่งผิดปกติที่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ของสถาบัน รายงานเหตุการณ์ และบันทึกการคาดการณ์ในระดับพหุจักรวาลที่ได้รับจาก LWS และผ่านการเรียบเรียงโดย QCC โดย Quasimodo.AIC รวบรวมข้อมูลนี้ และใช้งานรูปแบบการจำแนกประเภทอันเป็นจำเพาะของมัน จากนั้นจึงทำการคาดการณ์การปรากฏตัวของสิ่งผิดปกติ ความสามารถผิดปกติ พิกัดตำแหน่ง และจำแนกประเภทวัตถุอย่างแม่นยำ โดยอ้างอิงจากความถี่และความแปรปรวนของข้อมูลที่พบในจักรวาลต่าง ๆ

SEEKER ถูกเปิดการทำงานและควบคุมผ่านส่วนต่อประสานกราฟิกกับผู้ใช้ และกระบวนการค้นหาตามตัวชี้วัด ผู้ควบคุมสามารถคัดกรองวัตถุได้ด้วยการกำหนดลักษณะและหมวดหมู่นับพันรายการ เมื่อถูกกระตุ้นการทำงาน LWS จะทำการตรวจสอบชุดตัวอย่าง และจะนำข้อมูลมาจากแหล่งในระดับพหุจักรวาล จากนั้น QCC จะทำการรวบรวมผลลัพธ์เป็นแผนผังของความเป็นไปได้ ท้ายที่สุด Quasimodo.AIC จะเรียบเรียงและสังเคราะห์แผนผังที่ได้มา และมอบข้อมูลสิ่งผิดปกติที่เสร็จสมบูรณ์แล้วออกมา

ส่วนหนึ่งของการนำเสนอโดยผู้อำนวยการเลกต่อสภากำกับการ

บทถอดความ

«เริ่มต้นการบันทึก»

คุณผู้อำนวยการ คุณมองว่างานของคุณเป็นการแข่งขันวัดขนาดไอ้จ้อนชิงศักดิ์ศรีความเป็นชายรึคะ?

ไม่ครับท่าน

ฉันไม่เห็นเหตุผลเลยว่าทำไมเราต้องทุ่มงบหลายล้านให้—

จากการประเมินของผมแล้วนั้น—

โห ยิ่งดีไปใหญ่เลยนะเนี่ย _ตั้งพันล้าน_เลยนี่นา เป็นเงินของสถาบันที่จะทุ่มให้กับเครื่องมือเชิงทฤษฎีที่ทำงานได้แบบเดียวกันกับที่พวกเราก็ทำกันตั้งแต่แรกแล้ว ฉันไม่เห็นว่ามันมีประโยชน์อะไรนอกจากสนองนี้ดคุณได้เลย

(เครื่องถ่ายเอกสารที่ตั้งอยู่บนที่นั่งของ O5-13 พูดขึ้นมา)

ยุคนี้เขาฮิตทำเครื่องเบิ้ม ๆ เล่นใหญ่กันแล้ว

ไม่น่าแปลกใจที่คุณสนใจเจ้านี่เลยนะ ฉิบฉาม

อย่าเรียกแบบนั้นนะโว้ย

แล้วใครมันไปเริ่มกระแสทำเครื่องเบิ้ม ๆ เล่นใหญ่ตั้งแต่แรกกันล่ะ?

พวก DEEPWELL ศูนย์-17

พวกนั้นมันทำอะไรดี ๆ กันเป็นบ้างไหมเนี่ย? พวกนั้นเอาแต่ทำความเป็นจริงล่มไม่ก็ฆ่าเทพ—

ก็เพราะมี_คนที่ไหนไม่รู้_คอยโปรยเงินให้พวกมันใช้ไงเล่า

คงเพราะผมไม่อยากโดนขังเป็นเครื่องปรินต์ทั้งปีทั้งชาติมั้ง มีใครเคยคิดถึงเรื่องนี้กันบ้างไหมเนี่ย?

ผมไปปรึกษากับ Deepwell ที่ 17 มาแล้วล่ะครับ

(O5-7 พิมพ์ด้วยแป้นพิมพ์ของตน)

แล้วคุณจะมาชักใบให้เรือตัวเองเสียทำไมเนี่ย

คุณเลก รู้ไหมว่าผมดีใจแค่ไหนที่ได้เจอคุณอีกน่ะ? อย่างแรกเลย ผมว่านี่เป็นไอเดียที่ยอดไปเลยล่ะ! คุณคิดออกมาได้ยังไงกันเนี่ย? เจ๋งโคตร! ก็คือ ผมคิดว่าเจ้านี่_พอจะ_มีประโยชน์กับสถาบันได้ แต่อย่างไรก็เถอะ ผมสงสัยอยู่ว่าคุณมีเจตนายังไงกันแน่พอดีว่าผมได้อ่านรายงานจากคุณซิมเมอเรียนที่คณะกรรมการจริยธรรมมาน่ะ และเขาบอกไว้ว่าคุณมีอาการเศร้าซึมเล็กน้อย

เรื่องแบบนี้มันควรเก็บเป็นความลับไม่ใช่เหรอครับ?

(O5-7 พิมพ์ด้วยแป้นพิมพ์ของตน)

ที่นี่ไม่เคร่งพรบ.คุ้มครองข้อมูลสุขภาพบุคคลแบบเมกาหรอกนะ

เราอยู่ห่างจากแอฟริกามากพอที่ไอ้พวกตัวโตนั่นจะเข้ามายุ่งไม่ได้แล้วนะ เจ็ด หัดเข้าใจตรงกับคนอื่นได้แล้ว

พอล รบกวนตอบคำถามของหมายเลขห้าด้วย

ครับ ตอนนั้นผมรู้สึกไม่ดีเท่าไร แต่ก็เนื่องมาจากเหตุผลส่วนตัว หลังจากทบทวนกับตัวเองและพิจารณาดูแล้วว่า_ทำไมกันนะ_ ผมก็เลยทุ่มกายใจให้กับโครงการนี้ เพื่อที่ทั้งศูนย์ของผมและตัวผมเองจะสามารถไต่เต้าขึ้นไปเป็นแนวหน้าในการวิจัยที่น่าสนใจใหม่ ๆ ได้ครับ

พวกเรามีระบบตรวจจับสิ่งผิดปกติอยู่ทั่วทุกกระเบียดนิ้วบนโลกแล้ว คุณอยากให้เราไปรื้อมันออกมาด้วยไหมคะ?

ไม่ครับ นี่มันเป็นการเริ่มต้นของสิ่งใหม่ มันใช้สำหรับการคาดการณ์ในอนาคต จริงที่ว่าระบบตรวจจับสิ่งผิดปกติของเราดีเยี่ยม ผมจะทั้งปฏิเสธหรือไม่ก็พยายามยกยอให้โครงการนี้ดูดีกว่านั้นก็ไม่ได้ มันเป็นแบบตามเวลาจริง มันจะแสดงให้เราเห็นว่าสิ่งผิดปกติจะโผล่ออกมาเมื่อไหร่ ที่ไหน ยังไง และทำไม ก่อนที่มันจะโผล่ออกมาจริง ๆ เสียอีก มันไม่มีอะไรที่เทียบได้แล้ว

«สิ้นสุดการบันทึก»

การนำเสนอของผู้อำนวยการเลกต่อสภากำกับการ

บทถอดความ

«เริ่มต้นการบันทึก»

ไปได้สวยไหม?

พวกนั้นซื้อกัน

เหมาเครื่องคนขาดความมั่นใจไปยกแผงเลยเหรอ?

ผมอยากให้เรียกกันว่าเครื่องหัดพยุงชีวิตตัวเองให้ได้มากกว่า แล้วก็ใช่ พวกเขาอนุมัติ

ผมคงรู้จักคุณดีเกินไปแล้วมั้ง แต่ผมพอมองทะลุกำแพงบาง ๆ นั่นได้ทะลุปรุโปร่งเลย และพวกเขาก็น่าจะทำได้เหมือนกันนี่ละ

อ๋อ ใช่สิ พวกนั้นมองทะลุปรุโปร่งเลยล่ะ

[…] นี่คุณทำอะไรลงไปน่ะ?

ผมไม่ได้ติดต่อกับพวก Deepwell แล้วก็แน่อยู่แล้วว่าผมไม่ได้สร้างเครื่องนี่มาเพื่อตรวจจับสิ่งผิดปกติจริง ๆ

[…]

ผมโกหกไปน่ะ

«สิ้นสุดการบันทึก»

ถ้าผมวิเคราะห์คุณกลับบ้างคุณจะชอบไหม? ผมไม่ใช่กรณีไว้ศึกษานะ รู้ไว้ด้วย

ไม่มีใครบังคับไม่ให้คุณถามคำถามฉันบ้างสักหน่อย

งั้นคุณมีชื่อไหม?

อืม ฉันไม่มีหรอก ก็ไม่รู้นะว่าทำไม ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้นานแล้วนะ

โอเค คุณดูเหมาะกับชื่อวิลเลียมนะ ที่ไม่ใช่พวกวิลเลียมที่ชื่อเล่นว่า 'วิลล์' แต่ดูเหมาะกับชื่อเล่นบิลล์มากกว่า

ทำไมต้องแยกกันด้วยล่ะ?

เวลาผมเห็นอะไรโล้น ๆ ผมก็จะชอบนึกถึงชื่อบิลล์น่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

แต่ฉันมีผมนะ ทั้งตัวฉันมีขนเต็มตัว ก็ถ้าตาคุณยังพอมองเห็นได้นั่นแหละนะ

ก็ใช่ แต่คุณ_ดู_โล้นนี่ ถ้างั้นเกร็กล่ะ ว่าไง?

พอไม่มีเหตุผลเบื้องหลังชื่อเล่นแล้วมันดูไม่ค่อยพิเศษเลยนะ

ฟรานซิสก็ได้ ชื่อเล่นแฟรงกี้

ฉันพอจะจำได้แล้วล่ะว่าทำไมถึงไม่เคยเลือกใช้ชื่อเล่นเลย ไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครคิดว่าจริงจังแน่ ๆ ตอนที่ไปโผล่แล้วบอกว่า "ไง คุณพอล ฉันชื่อแฟรงกี้"

คุณเป็นแมวน้ำตัวยาวเฟื้อยเลยนะ นั่นก็ทำให้สถานการณ์ดูน่าตลกพออยู่แล้ว

ฉันคิดว่าการที่หน้าที่ของตัวเองขัดกับการที่ฉัน_เผอิญ_ดูเหมือนเลี้ยงลูกด้วยนมเปิ่น ๆ ตัวหนึ่งก็เป็นเรื่องน่าตลกระดับจักรวาลที่เรียกเสียงฮาจากใครที่ไหนไม่ได้พอแล้วล่ะ

ผมเชี่ยวชาญด้านนี้นะ คุณต้องเลือกมา_สักอย่าง_นั่นแหละ เมื่อไม่กี่ปีก่อน ผมเพิ่งได้จัดการกับ—

นั่นไง เทพแห่งการแกะสลักกระดูกและงานแกะจากกระดูกวาฬ นายสกอร์โดห์ทำงานตัวเองได้ดีเลยล่ะ ส่วนฉันมีแนวทางที่ต่างออกไป

เลือกชื่อมาเถอะนะ

นี่มันน่าสนใจจริง ๆ

เอาอีกแล้วนะ

จากที่ฉันดูมา ฉันพบว่าคุณค่อนข้างยึดติดและไม่เคยรู้สึกพอใจกับอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ความสามารถทางศิลป์ของคุณสำหรับคนวัยนั้นแล้วก็ไม่ได้แย่อะไร บางคนก็ยังอาจคิดว่าทำได้ดีด้วยซ้ำไป แต่คุณคิดว่ามันยังดีไม่พอ ความยึดติดกับความสมบูรณ์แบบอย่างนั้นแหละที่ทำให้คุณจำใจล้มเลิกไป

ผมว่าการรั้งตัวเองที่กำลังจะหมดอนาคตไปมันไม่ได้เป็นเรื่องแย่อะไรนะ

คุณเป็นแบบนี้กับแทบทุกกิจกรรม ทั้งการเรียน งานอดิเรก หรืออะไรก็ตาม ทุกครั้งที่คุณรู้สึกได้ว่าอาจเกิดอุปสรรคขึ้นมาได้ในระหว่างพัฒนาการนี้ ไม่ว่ามันจะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม

SCP-8000 หยิบหนังสือปกอ่อนสีดำที่อยู่ใกล้เคียง

เลกลงเล่นในการแข่งขันบาสเกตบอลระดับมหาวิทยาลัย

ทั้งสองฝ่ายมีคะแนนเสมอกันในช่วงเวลาที่สี่ ทีมของเลกได้ลูกโดยมีเวลาคงเหลืออยู่สิบห้าวินาที โดยทั้งสองทีมไม่มีการขอเวลานอก

ลูกถูกส่งไปให้กับเพื่อนร่วมทีมคนหนึ่ง ซึ่งถูกขวางโดยผู้ป้องกันสองคนอย่างรวดเร็ว เขารีบส่งลูกไปยังมุมตรงกันข้ามเพื่อให้กับเพื่อนร่วมทีมอีกคน เหลือเวลาอยู่เจ็ดวินาที

เพื่อนร่วมทีมคนนั้นหลอกทำท่าชู้ต และเลี้ยงลูกไปบริเวณใต้แป้นบาส จากนั้นจึงหลอกเลย์อัปและส่งลูกให้กับเลก เหลือเวลาอีกสามวินาที

เลกรับลูกไม่ได้ มันกระดอนไปอยู่กับผู้ป้องกันคนหนึ่ง เขาตรงเข้าไปที่ห่วงของฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็ว เหลือเวลาอีกหนึ่งวินาที

ผู้เล่นชู้ตลูกจากหลังเส้นสามแต้ม มันลงห่วงและพวกเขาชนะ

เลกออกไปและไม่ได้ร่วมพูดคุยหลังจบการแข่งขัน เขาไม่ได้ซ้อมในรอบถัดไป

โธ่ เอาเถอะน่า! สมเหตุสมผลดีออก ก็ใช่แหละ ผมงอแงเรื่องการวาดไปเอง แล้วก็อารมณ์เสียที่เข้ามหา'ลัยที่อยากเข้าไม่ได้อีก มันน่าอายสุด ๆ

คุณจะด้อยค่าเรื่องพวกนั้นยังไงก็ได้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าทั้งหมดนั้นทำให้คุณเป็นตัวคุณเองได้อย่างทุกวันนี้

จะพูดแบบนั้นกับอะไรก็ได้ทุกเรื่องนั่นแหละ นั่นมันก็แค่พื้นฐานการเข้าสังคม

คุณแพ้แค่นัดเดียวก็ล้มเลิกไปเลยนะ ความอับอายมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?

ให้ไปสู้หน้าเพื่อนคนอื่น ๆ หลังจากที่พลาดทำแต้มง่าย ๆ ไปอ่ะนะ? เออ โคตรน่าอายเลยล่ะ

ทำไมถึงต้องไม่ชอบขนาดนั้นด้วยล่ะ? การอับอายมันก็เป็นปกติของชีวิตที่ต้องเจออยู่แล้วนะ

รู้อะไรไหม คุณเป็นพวกปากอย่างใจอย่างนะ คุณไม่คิดจะหาชื่อให้ตัวเองด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าคนอื่นจะคิดยังไงตอนที่รู้ชื่อนั่น ผมเป็นคนที่ผิดพลาดมาตลอด แค่คนคนนี้คนเดียวเลย ผมไม่กล้าโชว์งานของตัวเองให้ทั่วโลกได้เห็น เพราะมันไม่ได้ดีพอที่จะให้ใครมามอง ผมอารมณ์เสียที่เข้าเครือไอวี่ลีกไม่ได้ เพราะคนอื่นจะรู้ว่าผมไม่ได้ฉลาดพอที่จะไปถึงระดับนั้น คุณมันก็ไม่ต่างอะไรกับผม แต่ตราบใดที่ผมยังลงมือทำอะไรได้ ผมก็จะไม่มีวันให้ไอ้พวกโง่เง่าพวกนี้คิดว่าตัวเองเหนือกว่าผมได้เด็ดขาด

นั่นไงเล่า

เหยดเข้ โดนจับไต๋ได้แล้วสิเรา เก่งนะเนี่ย แต่ถึงงั้นคุณก็ยังเป็นพวกปากอย่างใจอย่างอยู่ดีนั่นแหละ

คุณพอล ฉันชื่อว่าวอลเลซ ชื่อเล่นว่าวอลลี่ ฉันชื่อวอลเลซ ชื่อนี้มาโดยตลอด แต่คุณก็ยังติดอยู่ในหลุมที่ขุดเอาไว้เองอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ฉันก็หวังจะให้คุณรู้ตัวสักทีว่าฉันพยายามช่วยคุณออกมาอยู่

เอกสารที่ถูกกู้คืน 8000.5-8
03/13/2024 - 03/20/2024

ย่อความรายการสิ่งผิดปกติที่ถูกค้นพบโดยซีกเกอร์

SEEKER.01

จักรวาลที่ป้อนเข้า: 104,257
ขอบเขต: 'CLOSE' 'มีชีวิต' 'ตัวใหญ่' 'อันตราย' 'ภายในฟิลาเดลเฟีย'

สิ่งผิดปกติถูกระบุว่าอยู่ในบริเวณซิติเซนส์ แบงก์ พาร์ก ซึ่งเป็นสนามเหย้าของทีมเบสบอลฟิลาเดลเฟีย ฟิลลีส์

SCP-01-SEEK คือ สิ่งผิดปกติรูปร่างคล้ายมนุษย์ซึ่งมีลำตัวอ้วนกลม สีเขียว และสวมชุดของทีมฟิลาเดลเฟีย วิลลีส์ โดย SCP-01-SEEK มีสติสัมปชัญญะ มีสติปัญญา และสามารถพูดได้

บทถอดความ

ไอ้นั่นไม่ใช่ชุดคอสตูมเหรอ?

ไม่

นี่คุณเป็นสิ่งมีชีวิตมาตลอดเลยเหรอเนี่ย

ใช่ ได้อ่านหนังสือฉันหรือเปล่า? อธิบายเอาไว้ในนั้นหมดเลย

ครับ เห็นว่ามันเขียนว่าคุณมาจากหมู่เกาะกาลาปาโกสน่ะ แต่มันก็มีเอกสารในประวัติศาสตร์เหมือนกันว่าร้านเฮนสันมอนสเตอร์ช็อปเป็นคนสร้างฟิลลี่ แฟเนติกขึ้นมา

ฉันเคยเจอกับชาลส์ ดาร์วินมาก่อนนะ

เอาจริงเหรอ?

ฉันเผยแพร่แนวคิดต่อต้านทฤษฎีวิวัฒนาการมาเจ็ดสิบปีแล้ว ฉันนี่แหละคนที่คิดค้นระบบสถานศึกษาทางเลือกขึ้นมา

งั้นทำไมเขาไม่ได้เขียนเกี่ยวกับคุณเอาไว้เลยล่ะ?

ฉันบังคับไม่ให้เขาทำ

ได้ยังไงน่ะ?

ฉันบอกว่าไม่งั้นจะกินเขา

แล้วทำไมเขาต้องเชื่อด้วย?

ก่อนหน้านี้ฉันกินผู้ช่วยเขาเข้าไป

จริงไหมเนี่ย?

กลืนทั้งร่างเลย

ดีจริง

จมูกของชั้นยืดออกได้เหมือนกับพวกงู

คุณชอบกินคนเหรอ?

เป็นกิจกรรมโปรดเลยแหละ

คุณโอเคกับอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ?

แล้วนายเคยโกรธที่ฉลามทำแบบนี้ไหมล่ะ?

ฉลามไม่ได้ล่าคนสักหน่อย

ฉันไปบอกว่าฉันล่าคนตอนไหน

งั้นคุณล่าคนไหม?

ก็ใช่ ส่วนใหญ่ก็เด็กนะ ฉันชอบยืนค้ำประตูไว้จนกว่าพวกนั้นจะรู้ตัวว่าฉันอยู่ตรงนั้น

คุณพยายามทำให้ผมกลัวอยู่ไหมเนี่ย?

เคยเห็นปืนฮ็อตดอกของฉันไหมล่ะ? ไส้กรอกที่ใส่เป็นกระสุนทำมาจากเนื้อมนุษย์นี่ละ พวกมนุษย์ที่ฉันล่ามา

เยี่ยมจัง

เคยโดนฉันยิงไส้กรอกใส่มาก่อนไหม?

ไม่อ่ะ

มันทำมาจากเนื้อคนน่ะ

ผมว่ามันดูเหลือเชื่อไปหน่อยที่คุณเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีหน้าตา_แบบนั้น_ อายุเกือบ 200 ปีได้ และกินคนเป็นอาหาร

ส่วนฉันว่ามันดูเหลือเชื่อไปหน่อยที่นายไม่คิดว่าตัวเองจะโดนฉันกินบ้าง

SEEKER.04

จักรวาลที่ป้อนเข้า: 30,124,610
ขอบเขต: 'ตัวใหญ่' 'น่ากลัว' 'อันตราย' 'สัตว์ประหลาด'

สิ่งผิดปกติถูกระบุว่าอยู่ในบริเวณภูมิภาคเอเวอร์เกลดส์ รัฐฟลอริดา สหรัฐอเมริกา

SCP-04-SEEK คือ สิ่งผิดปกติรูปร่างมนุษย์ที่มีความสามารถในการเคลื่อนย้ายผ่านปริภูมิ-เวลา

บทถอดความ

ฮัลโหล?

ไง เป็นไงบ้างล่ะหนุ่ม?

คุณอาศัยอยู่ที่นี่เหรอ?

เปล่า แค่มาชิลเฉย ๆ

คุณมาที่นี่ได้ยังไงน่ะ?

ผมชอบวาร์ป

แค่นั้นเหรอ?

ผมข้ามเวลาได้

คุณเคยทำอะไรน่าสนใจด้วยพลังนั่นไหม?

นายเคยสงสัยไหมว่าทำไมช่วงที่มีพวกอัศวิน ราชา เหี้ยอะไรต่อมิอะไรเพ่นพ่านกันถึงได้มีเด็กตายเยอะนักน่ะ?

ไม่ค่อยหรอก

ผมย้อนเวลาไปกินเด็กเล่น

ผู้อำนวยการเลกจัดการประชุมร่วมกับบุคคลที่มีส่วนร่วมในการทดลองใช้งานซีกเกอร์เป็นครั้งแรก

บทถอดความ

«เริ่มต้นการบันทึก»

พวกแกทำอะไรลงไปวะ?

[…] สร้างเครื่องตามที่คุณอยากได้มั้ง?

ทำไมมันเอาแต่ส่งมนุษย์กินคนมาให้ล่ะ?

บางทีตัว AI อาจเชื่อมโยงว่าการกินคนถือเป็นขอบเขตลักษณะที่อันตรายล่ะมั้ง

คุณลองเจาะจงมากกว่านี้สิ

จริง ๆ ผมน่าจะเจาะจงกับ_คุณ_กว่านี้ต่างหาก เครื่องนี้ไม่ได้ถูกออกแบบมาให้หา_ตัวอะไรก็ได้_ที่แค่ยัดมันเข้าตู้แล้วจบงานไปได้นะเว้ย

มันไม่ได้อยู่ในรายละเอียดที่ให้นะ

หัดตีความกันหน่อยสิวะ!

พอล คุณทำตัวไร้สาระแล้วนะ

ไม่ ไม่ ไม่ใช่สักหน่อย โครงการนี้เป็นตัวแทนของงบทั้งพันล้าน เป็นตัวแทนของ_ผม_ ผมต้องแสดงให้ทุกคนได้เห็นว่ามันสามารถตรวจหาภัยคุกคามระดับทำลายโลกได้ก่อนที่มันจะได้แตะต้องอะไรแม้แต่ปลายเล็บ

ใครบอกมาน่ะ?

ใครบอกอะไรนะ?

ใครบอกว่าคุณต้องหาภัยคุกคามระดับโลกน่ะ พวกสภากำกับการเหรอ?

ผมต้องหามันให้ได้ ผมเองนี่แหละที่บอก! ผมไม่ยอมทนกับเทคโนโลยีผิดปกติราคาหลักพันล้านที่ทำได้แค่ปล่อยตุ๊กตา Tickle-Me-Elmo จอมเขมือบเด็กออกมาเพ่นพ่านหรอกนะ รู้ไหมว่าถ้าเป็นอย่างนั้นจริงผมจะดูโง่แค่ไหน?

ใจเย็นลงหน่อย

แอนต์ ถ้าไม่ยังหยุดผมคงได้ส่งคุณไปศูนย์-120 ที่โปแลนด์แน่ ๆ จิม ไอ้เครื่องนี้สแกนได้มากสุดกี่จักรวาล?

ประมาณสามสิบห้าล้านจักรวาลแล้ว

ผมอยากให้เลขมันเพิ่มขึ้นกว่านี้

บ้าไปแล้วหรือไงกัน? ได้ซะที่ไหนล่ะ ไม่งั้นมันต้องรื้อทั้งเครื่องมาประกอบใหม่ทั้งหมดเลยนะเว้ย

ทำไมเล่า?

แต่ทางเทคนิคแล้ว แค่อาจจะนะ ผมอาจจะเพิ่มมาเป็นสี่สิบได้อยู่ แต่ระดับนั้นมัน—

ก็คือเปลี่ยนเลขได้

ใช่

แล้วสรุปมีขีดจำกัดอยู่เท่าไร?

ไม่มีจำกัด ฟังนะ ความเสถียรของเครื่องนั้นมัน—

จิม คุณเป็นคนสร้าง ถ้าพังคุณก็ซ่อมสิ พระเจ้าช่วยเถอะ!

ผมไม่เปลี่ยนขีดจำกัดจักรวาลหรอกนะ

ก็แล้วแต่คุณเลย ผมไม่ติดใจอะไรหรอก

หยุดเอาไว้ก่อนเลย อย่าทำอะไรโง่ ๆ นะ คุณตกวิศวกรรมศาสตร์ไม่ใช่หรือไง?

คุณไปเรียนภาษาโปแลนด์เอาไว้เลยนะ

«สิ้นสุดการบันทึก»

SCP-8000 บินออกไป และนำหนังสือปกหนัง 18 เล่มมา ทั้งหมดมีตราสัญลักษณ์ของสถาบัน SCP ประทับอยู่

คุณผู้อำนวยการศูนย์มาตั้งแปดปีแล้ว อีกอย่างหนึ่งนะ คุณยังเด็กเกินไปสำหรับตำแหน่งนี้เสียอีก ถูกไหม? ถึงหน้าตาจะเกินวัยไปหน่อยก็เถอะ

อ่า ขอบคุณแล้วกัน

SCP-8000 หยิบหนังสือขึ้นมาเล่มหนึ่งและพลิกหน้า

คุณไต่เต้าได้เร็วอยู่พอควร ส่วนมากจะเป็นเพราะคุณเป็นเพื่อนกับคนใหญ่คนโตนั่นแหละนะ

สร้างกำลังใจให้ได้มากเลยนะนั่น

เมื่อกี้ไม่ได้ตำหนิหรอกนะ คุณพอล มันคือเรื่องจริง คุณไม่ได้บกพร่องคุณสมบัติเลย แต่คุณได้คุณสมบัติพวกนั้นมาจากโอกาสที่คนแบบคุณนายมูสหรือคุณแม็กอินนิสมอบให้ต่างหาก

ใคร ๆ ก็มาอยู่ในจุดเดียวกันกับผมได้ ไม่ได้มีใครบังคับให้ผมทำงานที่ต้องทำ และตอนที่ผมได้รับเลือกมันก็ไม่มีใครอยู่ในตำแหน่งที่จะเป็นผู้อำนวยการได้เลย

ถ้างั้นทำไมคุณถึงได้เป็นผู้อำนวยการศูนย์ล่ะ?

แล้วอยากให้ทำอะไรล่ะ? คุยโวหรือไง? ผมเป็นคนที่มีคุณสมบัติพอเหมาะกับตำแหน่งที่สุด ผมก็ไม่รู้สิ ผมแค่บังเอิญไปอยู่ถูกที่ถูกเวลาเท่านั้นแหละ

ยังจำสัญญาเรื่องความซื่อตรงของเราได้อยู่เนอะ คุณพอล นี่ก็คือบทสนทนาระหว่างคุณกับคุณแอนโทนีในปี 1993

เขาให้ไอ้กะล่อนเวรนั่นได้ศูนย์ไปว่ะ

พวกคุณเฮาส์เขาจัดการกับพวกตัวตนทาร์ทาเรียนมาตั้งแต่ช่วงปี 40 แล้วล่ะ ยังไงก็ได้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว

ไม่ใช่ละ แอนต์ มันยุติธรรมตรงไหนกัน?

ผมไม่เคยงั้นสักหน่อย

ไอ้หมอนั่นอายุน้อยกว่าผมอยู่สองปีเลยนะเว้ย! ห่าอะไรวะ!

ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าคุณทำไมถึงได้อารมณ์เสียถึงขนาดนี้ คุณได้เป็นถึงนักวิจัยอาวุโสตั้งแต่อายุแค่ 25 เชียวนะ กว่าผมจะได้ทำโครงงานเป็นชิ้นเป็นอันก็ปาไปตอน 34 ปีแล้ว นับประสาอะไรกับตำแหน่งนักวิจัยอาวุโสกันล่ะ

ผมเป็นคู่แข่งกับแรนดัลล์อยู่ฝ่ายเดียวมาตั้งแต่ที่เข้ามาทำงานที่นี่แล้ว และตอนนี้เขาก็นำหน้าผมอยู่ทุกทางเลย

พระคริสต์เถอะ บางทีคุณนี่เข้าใจยากนะ รีบจัดการตัวเองแล้วก็กองเอกสารในออฟฟิศได้แล้ว มานั่งบ่นให้ผมฟังไม่ทำให้คุณได้เลื่อนเป็นสมาชิกสภาหรอกนะ

ตอนนั้นผมก็เป็นแค่เด็กไม่รู้ประสา แล้วก็อิจฉาคนอื่นไป

ทำไมคุณต้องอิจฉาด้วยล่ะ? คุณแรนดัลล์ก็เป็นเพื่อนกับคุณไม่ใช่เหรอ?

ก็ใช่แหละ

คุณเกลียดคุณแรนดัลล์ไหม?

ไม่ล่ะ ผมไม่เคยรู้สึกเกลียดเขาเลย เขาคอยอบรมผมมาตั้งแต่เริ่มเลยด้วยซ้ำ

แต่ตอนนั้นคุณดูเกลียดเขามากเลยนะ

พระเจ้าช่วย นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย?

(SCP-8000 เพ่งมองไปที่เลก)

ผมแค่คิดว่าผมควรได้เป็นผู้อำนวยการก่อนเขาน่ะ

ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?

เพราะผมคิดไปเองว่ามันจะชะล้างความไม่มั่นใจทั้งหมดที่ผมมี ถ้าผมชิงทำให้ได้ก่อนเขา มันก็จะได้ไม่มีใครจะกล้ามามองว่าผมไม่คู่ควร

แต่ตอนนี้คุณก็ได้มีศูนย์เองบ้างแล้วนี่

ก็ใช่แหละ แต่มันก็รู้สึกเหมือนว่าเป็นแค่ของปลอบใจไปแล้ว แม่งเอ๊ย ผมทำอะไรกับตัวเองไปวะเนี่ย?

มันไม่ดีพอสำหรับคุณเหรอ?

มันดีสิ— มันน่าจะเป็นแบบนั้นสิ ผม— ผมแต่อยากได้ทำอะไรสำคัญ ๆ กับเขาบ้าง — ได้_ทำ_อะไรสักอย่างที่จะทำให้ผมได้มีชื่ออยู่จุดสูงสุดของมันได้บ้าง ผมตามหลังอยู่หนึ่งก้าวมาทั้งชีวิต ผมก็แค่อยากถูกยอมรับบ้าง ถึงจะน้อยแค่ไหนก็ยังดี คุณก็เห็นแล้วนี่!

คงจะไม่สมเหตุสมผลไปหน่อยที่องค์กรซึ่งรับผิดชอบในการรักษาและสร้างความปลอดภัยให้กับจักรวาลจะให้ใครสักคนได้บริหารศูนย์เป็น "ของปลอบใจ" ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?

SCP-8000 พลิกไปยังอีกหน้าหนึ่ง

ผมอยากถามความเห็นจากคุณหน่อย เพราะว่าคุณเป็นสิ่งผิดปกติ เป็นเรื่องการกักกันน่ะ

พูดคำนั้นแบบนั้นแล้วดูเป็นคำเหยียดชอบกลว่ะ

ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว ให้ผมได้พักบ้างหน่อยเถอะ ฟังนะ นักวิจัยฝึกหัดคนนึงอยู่ ๆ ก็นึกจะเป็นไข้หวัดใหญ่วันนี้ แล้วมันก็ไม่มีใครจะมาช่วยทำโปรเจกต์น่าเบื่อนี่ได้แล้ว

เรื่องอะไร?

เครื่องปิ้งขนมปังที่เปลี่ยนขนมปังที่ใส่เข้าไปเป็นขนมปังประเภทอื่น เอาไปลงรายการวัตถุผิดปกติ

ผมหวังว่าคุณจะมองไอ้นั่นอยู่ต่ำกว่าผมนะ

นึกคึกอะไรถึงได้ทำตัวขาดความมั่นใจล่ะเนี่ย?

ผมก็อปคุณไง

ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมต้องมานั่งพิมพ์ไอ้นี่ลงอยู่เนี่ย ผมเป็นผู้อำนวยการนะ ไอ้นี่ไม่ควรเป็นงานที่ผมต้องได้มาทำด้วยซ้ำ

คุณเคยเป็นผู้นำใครมาก่อนไหมเนี่ย? งานของคุณคือไปเก็บเศษอาหารที่พวกหนูตัวอื่น ๆ กินไม่หมดโว้ย พวกมัน— ผม— ไม่ได้จ้างคุณให้มานั่งเล่น แล้วค่อยเริ่มทำงานตอนโลกจะแตกเว้ย ผมเคยทำงานนี้เก่งกว่าที่คุณทำได้ แล้วผ่านไปวันเดียวผมก็โดนแย่งไปแล้ว

คุณได้สิ่งที่ไขว่คว้ามาตลอดแล้ว แต่มันก็ยังไม่สมใจคุณ

ผมทำแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว เราหยุดอยู่ตรงนี้เลยได้ไหม? ผมรู้แล้ว ผมเข้าใจแล้วว่าคุณอยากบอกอะไรกับผม ขอสาบานเลย

แน่ใจเหรอ? คุณเพิ่งจะบอกไปว่าอยากถูกยอมรับบ้าง แต่คุณถูกยอมรับ_แล้ว_นี่ คุณประสบความสำเร็จมาตั้งแต่ก่อนได้เป็นผู้อำนวยการศูนย์เสียอีก คุณแอนโทนีก็บอกว่า คุณได้เป็นถึงตำแหน่งสูง ๆ ตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ก็ยังไม่รู้สึกพอใจกับมัน คุณก็เลยพยายามต่อไปอีก จนตอนที่คุณได้เป็นผู้อำนวยการศูนย์แล้ว หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบก็ดันไม่เป็นอย่างที่คุณหวังเอาไว้ แต่คุณก็คิดว่าไม่เป็นไรอยู่ช่วงหนึ่ง เพราะตอนนั้นความรู้สึกแปลกใหม่ของมันยังไม่หายไป

การถูกยอมรับมันจะสำคัญอะไร ถ้าการไล่ตามมันทำให้ผมกลายเป็นไอ้สวะรกโลกไป ผมได้มาอยู่ที่จุดสูงสุดแล้ว ผมมีทุกอย่างที่ต้องการตั้งแต่เด็กแล้ว — ทั้งเงินทอง อำนาจ ความเคารพ เพื่อนที่ใส่ใจกัน — แต่มันก็ยังไม่พออยู่ดี มันจะมีอะไรให้ไขว่คว้าได้อีกหรือไง? ไม่มีอะไรเหนือไปกว่านี้แล้ว

คุณพูดถูก มันไม่มีอะไรให้ไขว่คว้ามากแล้วก็จริง แต่ถึงอย่างนั้น คุณก็จะยังพยายามคว้ามันมาให้ได้ต่อไปอีก

เอกสารที่ถูกกู้คืน 8000.9-10
03/22/2024

ย่อความรายการสิ่งผิดปกติที่ถูกค้นพบโดยซีกเกอร์ต่อจากก่อนหน้า

SEEKER.13

จักรวาลที่ป้อนเข้า: 629,814,230
ขอบเขต: '' 'มีชีวิต' 'มีสติปัญญา' 'อาวุธ' 'เก่าแก่'

สิ่งผิดปกติถูกระบุว่าอยู่ในบริเวณทะเลทรายในรัฐเนวาดา

SCP-13-SEEK คือ ตัวตนรูปร่างมนุษย์ที่มีสติปัญญาซึ่งมีลักษณะเป็นภาพลักษณ์ของคาวบอยที่พบในสื่อต่าง ๆ ร่างกายของ SCP-13-SEEK ก่อขึ้นมาจากสปาเกตตีทั้งหมด

บทถอดความ

ว่าไง

คุณคืออะไรน่ะ?

คุณชื่ออะไร?

เถอะน่า ผมขอล่ะ คุณคืออะไรกันแน่?

คุณดูลุกลี้ลุกลนที่จะไม่คืบหน้าไปไหนนะ สหาย ผมชื่อสปาเกตตี โจนส์ ส่วนเจ้านี่ก็คือม้าของผม เจ้าริกกี้โทนี่

(SCP-13-SEEK และม้าของมันโค้งคำนับอย่างพร้อมเพรียงกัน)

แล้วคุณทำอะไร?

ผมไปทุกที่ที่สายลมนำพาไปสู่

ก็แสดงว่าไม่ทำอะไรเลยน่ะสิ

จะว่าอย่างนั้นก็ได้นะ เป็นชีวิตที่สงบสุขดีเลยล่ะ

แล้วคุณกินอะไร?

อาหาร

แล้วประเภทไหนล่ะ? อาหารที่คุณชอบกินคืออะไร?

ผมชอบสเต๊กเนื้อชุ่มฉ่ำที่ไม่สุกมากเท่าไร

เนื้อวัวเหรอ?

ผมไม่คิดว่าเขาจะใช้เนื้อสัตว์ประเภทอื่นทำสเต๊กกันนะ

อ่าฮะ ก็คือ คุณเป็นชายที่ทั้งตัวเป็นเส้นสปาเกตตี และคิดว่ากำลังอยู่ในยุค 1870

ก็แล้วมันไม่ใช่ยุค 1870 หรือไง?

ถ้าคุณเป็นผมและกำลังหาอะไรที่น่าอัศจรรย์ คุณจะรู้สึกดีใจไหมถ้าได้มาเจอตัวเองน่ะ?

ผมพอใจกับตัวเอง ผมก็คิดว่าตัวเองเป็นคนดี และเจ้าริกกี้โทนี่ก็ดีไม่ต่างกัน ผมพึงพอใจแบบนี้ มันแย่นักหรือไง?

ผมไม่ได้ถามแบบนั้น

แน่ใจเหรอ สหาย? นายพอใจกับตัวเองแล้วยัง?

ผมไม่พอใจเลยที่วิทยาการมูลค่านับพันล้านดอลลาร์พามาหา_คุณ_

นี่นะ ผมก็ไม่ได้อยากถูกใครหาเจอหรอก แล้วคุณก็ไม่ได้ตอบคำถามผมเหมือนกันนั่นแหละ

ผมขอโทษจริง ๆ แต่คุณไม่ดีพอเลย

สหายเอ๋ย ถึงคุณจะหยาบคายกับผมแค่ไหนก็ตาม แต่ก็สายัณห์สวัสดิ์นะ

(SCP-13-SEEK และม้าของมันโค้งคำนับอย่างพร้อมเพรียงกัน จากนั้นก็เคลื่อนตัวห่างออกไปจากเลก)

SEEKER.22

จักรวาลที่ป้อนเข้า: 932,143,994
ขอบเขต: '' 'มีชีวิต' 'KETER' 'ดุร้าย' 'หุ่นยนต์'

สิ่งผิดปกติถูกระบุว่าอยู่ภายในบ้านพักแห่งหนึ่งในนครนิวยอร์ก รัฐนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา

SCP-22-SEEK คือ ของเล่นยี่ห้อ Tickle-Me-Elmo ที่มีสติสัมปชัญญะ

SCP-22-SEEK จะแสดงสติสัมปชัญญะของมันเพียงหลังจากที่ทำการสนทนากับมันพร้อมกับการจั๊กจี้บริเวณหน้าท้องของมันเท่านั้น แม้ว่ามันจะมีท่าทางการพูดที่เหมือนกับตัวละครสมมุติที่มีชื่อว่าเอลโม่ก็ตาม แต่ SCP-22-SEEK ก็ไม่ได้มีบุคลิกที่คล้ายคลึงกับตัวละครดังกล่าวแต่อย่างใด

TRANSCRIPT

คุณกินเด็กไหม?

(เลกทำการจั๊กจี้ที่หน้าท้องของ SCP-22-SEEK)

ฮ่า-ฮ่า-ฮ่า ฮ่า-ฮ่า-ฮ่า ไม่ นี่นายหัวกระทบกระเทือนมาหรือยังไงเนี่ย?

ช่วงไม่กี่วันมานี้มันหนักเอาการเลย

(เลกทำการจั๊กจี้ที่หน้าท้องของ SCP-22-SEEK.)

ฮ่า-ฮ่า-ฮ่า ฮ่า-ฮ่า-ฮ่า เอลโม่ไม่รู้นะว่าสัตว์ประหลาดที่ไหนจะกินเด็ก เอลโม่ชอบกินผู้ใหญ่มากกว่า เนื้อเยอะกว่าตั้งแยะ

ดร.ซิมเมอเรียนได้สั่งให้ผู้อำนวยการเลกเข้าร่วมการประชุมฉุกเฉิน

«เริ่มต้นการบันทึก»

เจอร์ ผมขอพูดตรง ๆ เลยนะ มันไม่มีอะไรที่คุณพูดออกมาแล้วจะไม่ทำผมอารมณ์เสียเลยแม้แต่ประโยคเดียว

ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าต้องทำตัวอ่อนโยนแค่ไหน แต่ผมเป็นห่วงคุณนะ—

ผมทำไอ้นี่เองคนเดียวมาตลอด_ทั้งเดือน_ที่ผ่านมา คุณอยากให้ผมทำงานอย่างที่ต้องทำ ผมก็ไปหาสิ่งผิดปกติที่อันตรายที่สุดที่เรายังไม่ได้กักกัน แล้วผมก็กักกันมันนี่ไง

คุณพบสิ่งผิดปกติไปทั้งหมด 25 ตัว และส่วนมากชอบกินมนุษย์

พระเจ้าช่วย ผมก็นึกว่าคุณจะเป็นคนที่เข้าใจหลักการวิทยาศาสตร์พื้นฐานได้เสียอีก! ผม_พยายาม_อยู่นี่ไงเล่า ก่อนที่อยู่ดี ๆ คุณก็บังคับให้ผมมาเข้าประชุมนี่น่ะ ผมปรับแต่งส่วนที่เหลือเกือบเสร็จอยู่แล้วเชียว

แล้วคุณอยากจะพบอะไรกันแน่? พระเป็นเจ้าหรือไง?

อย่างนั้นมันก็คงไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดหรอก

ก็แล้วยังไงต่อล่ะ? จะกักกันมันเองอีกเรอะ? คุณต้องวิเคราะห์สถานการณ์นี่ใหม่ทั้งหมดตั้งแต่เริ่มเลย

ผมกำลังจะจัดการกับปัญหาชีวิตของตัวเองได้

ผมไปคุยกับพวกวิศวกรมาแล้ว พวกเขาคิดว่าถ้าคุณปรับไปถึง 1 พันล้านจักรวาล เรื่องนี้มันจะได้จบไม่สวยแน่ ๆ คุณยัดระเบิดเวลาที่กำลังนับถอยหลังเข้าไปในศูนย์ตัวเอง นี่รู้ตัวไหมเนี่ยว่าคุณกำลังเอาทั้งตัวเองและคนอื่น ๆ ไปเสี่ยงกับอันตรายอะไรอยู่?

พอจบวันนี้ผมก็จะพอแล้ว ผมปรับส่วนขอบเขตบ้างแล้ว และก็จะได้สิ่งที่กำลังมองหาแน่ ๆ ขอสาบานด้วยเกียรติของลูกเสือเลยว่าเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเจอกัน!

(ผู้อำนวยการเลกออกไป)

«สิ้นสุดการบันทึก»

ผู้อำนวยการเลกเรียกประชุมกับบุคลากรทั้งหมดของศูนย์-322 เพื่อที่จะแสดงสิ่งผิดปกติที่กำลังจะถูกค้นพบโดยซีกเกอร์

«เริ่มต้นการบันทึก»

เลกได้สั่งการให้บุคลากรทั้งหมดของศูนย์-322 ไปรวมตัวที่ห้องปฏิบัติการซีกเกอร์

พวกคุณคงจะสงสัยกันว่าทำไมผมถึงได้เรียกให้ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ ในวันนี้ ผมได้บรรลุถึงความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของตัวเองแล้ว สิ่งผิดปกติที่เจ้าเครื่องจักรแสนทรงพลังนี้จะได้ค้นพบในวันนี้จะไม่ใช่แค่มนุษย์กินคน แต่สำหรับทั้งผม และให้ขยายความอีกหน่อย ก็คือสำหรับคุณด้วย สิ่งนี้จะเป็นผลงานชิ้นโบว์แดงของพวกเรานั่นเอง

(เสียงปรบมือดังขึ้น)

ผมทุ่มเทให้มันอย่างหนักหนา และบางคนอาจบอกว่าหนักหนาเกินไปเสียด้วยซ้ำ ผมได้ทำการปรับซีกเกอร์ให้สมบูรณ์แบบ—

เจ้านั่นกำลังจะระเบิด

ทำไมต้องทำตัวมืดมนขนาดนั้นด้วยเล่า? ทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว ตัวขอบเขตก็กำหนดไว้เรียบร้อยดี แล้วผมก็ถึงกับแก้ไขเสถียรภาพใหม่เพื่อให้รองรับรูหนอนได้เลยด้วยซ้ำ

ฮะ?

ที่ผมต้องทำก็เหลือแค่กดปุ่—

(กล้องภาพดับ)

«สิ้นสุดการบันทึก»

ทั้งคู่เข้าสู่ส่วนที่มืดมิดของโถงทางเดิน ดวงไฟสีทองไม่ปรากฏอีกต่อไป เหลือก็แต่เพียงแสงสลัวขนาดเล็กที่ดูคล้ายกับเศษแก้วที่ล่องลอย

สำหรับคุณแล้ว สิ่งนี้ยังคงไม่เกิดขึ้น ฉันเคยดึงคุณออกมาจากจุดนั้นแล้ว แต่คุณก็ได้ตัดสินใจทำสิ่งที่ทำให้เราต้องมาอยู่ที่นี่

//ชั้นวางว่างเปล่ามากขึ้นเรื่อย ๆ //

ทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้นหากฉันปล่อยให้คุณไปตัวคนเดียว คุณจำการประชุมก่อนที่ฉันจะมาได้ไหม?

ไม่หรอก คือว่านะ ผมจำได้ว่ามีประชุม แต่ผมจำรายละเอียดไม่ได้

ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมนักเดินทางอันแสนเหนื่อยล้าของฉันถึงต้องเจอแบบนี้กัน เจอกับความหลงลืม

SCP-8000 และเลกมาถึงยังชั้นวางสุดท้าย ความว่างเปล่าของมันได้เติมเต็มเข้ากับช่องว่างที่อยู่เหนือมีหนังสือเล่มหนึ่งถูกวางอยู่บนชั้นนี้ มันเป็นหนังสือสีขาวที่ไม่มีปกหลัง เนื่องจากดูเหมือนว่ามันได้เคยถูกเผาไป

อ่านซะสิ

บทสนทนากับมิตรผู้กังวลใจ

การเข้าแทรกแซงอย่างไม่สมบูรณ์

การนำเสนอโครงการ

การฉ้อฉลต่อสภากำกับการ

ความดื้อรั้นและความเชื่อของชายหน้าทนว่าเขาเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถจัดการกับปัญหาของตนเองได้

สี่สัตว์ที่ไม่อาจเอื้อมไปถึงมาตรฐานอันเกินเอื้อม

ความดื้อรั้นของชายคนหนึ่งปรากฏชัดต่อหน้าบุคคลสุดท้ายซึ่งเอื้อมมือเข้าช่วยเหลือตน

ความผิดพลาดอันไม่อาจเลี่ยงหนี

ผู้อำนวยการเลกและ SCP-8000 ปรากฏตัวในหลุมริมฝั่งแม่น้ำที่ถูกกั้นเออาไว้ มีเศษผลึกอยู่รอบ ๆ พวกเขา รวมไปถึงก้อนคอนกรีต เหล็กเส้น และกระจก อากาศอบอ้าวคลุ้มกลิ่นกำมะถัน เลกมองไปรอบ ๆ ใบหน้าเขาตื่นกลัวขึ้นมาอย่างชัดเจน

รู้ไหมว่าเราอยู่ที่ไหนกัน?

ผม—

คุณรู้ คุณรู้อยู่แก่ใจเลย

[…]

เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?

เครื่องซีกเกอร์ได้พังลงไป คุณพอล มันพังลงเอง ฉันรู้มาว่ารูหนอนมีเสถียรภาพต่ำมาก แต่คุณกลับสร้างเครื่องนั้นให้ออกมาทนทานได้ คุณได้ก้าวข้ามขีดจำกัดนั้นไปด้วยความยึดติดในศักดิ์ศรีของคุณ คุณกำหนดขอบเขตเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่ในจักรวาลใด ๆ เลย— ขอบเขตที่เจาะจงจนเป็นไปไม่ได้ที่จะมีอยู่ — มันจึงได้พังลง

เลกเดินไปรอบ ๆ และพบเศษเสื้อผ้าและอุปกรณ์ห้องแล็บ

ศูนย์ของคุณหายไปแล้ว

เลกพบเข้ากับเศษไม้ซึ่งเคยเป็นโต๊ะทำงานของเขา

คนของคุณก็เหมือนกัน

เขาขุดลงไปในโคลนตม และพบกับสายคล้องบัตรคีย์การ์ดศูนย์-322 ของตน

และคุณก็ไม่ต่าง

(เสียงเงียบลง)

คุณพอล?

คุณบอกว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น แล้วมันเกิดขึ้นแล้วยัง?

มันเกิดขึ้นแล้ว แต่เป็นในเส้นเวลาที่พวกเราไม่ได้พบกัน

คุณหยุดมันลงได้เหรอ?

ฉันไม่เคยหยุดอะไรหรอก คุณพอล ฉันเกิดสนใจคุณขึ้นมาก็เพราะโศกนาฏกรรมในครั้งนี้ ฉันเห็นคนล้มตายและการทำลายล้างอยู่ทุกวันทุกคืน และแทบทั้งหมดก็เป็นกลุ่มคนที่ตัดสินใจด้วยลู่ทางจากประวัติของตัวเองที่ฉันสามารถเข้าใจเหตุผลของพวกเขาได้ แต่ฉันก็ได้รู้มาว่าคุณต่างออกไป ฉันค้นหาทั่วประวัติของคุณเพื่อหวังจะพบชนวนเหตุที่มอบคำอธิบายให้กับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ แต่มันกลับไม่มีเลย ทุกย่างก้าวที่ผ่านมา คุณได้ทำสิ่งที่ขัดกับทั้งความคติของตัวเองและคำแนะนำจากคนอื่น ๆ คุณปล่อยให้นิสัยเสียของตัวเองแผดเผาเป็นเปลวไฟไร้ควบคุม และสุดท้ายก็จบลงอย่างนี้

ทำไมกันล่ะ? ให้ผมได้แก้ไขมันดูเถอะน่า! ผมต้องแก้ได้สิ ผมทำได้สิ ให้โอกาสผมแค่สักครั้ง แค่— แค่พาผมกลับไปที่เดินก็พอแล้ว!

ฉันคิดว่าบางที แค่_บางที_นะ ฉันอาจจะหยุดยั้งมันได้ ฉันพอจะไปแทรกแซงก่อนที่คุณจะก้าวลงคลองไปได้ แล้วมาดูกันว่าฉันจะพาคุณกลับขึ้นมาได้ไหม ซิมเมอเรียนฟางเส้นสุดท้ายของคุณ ให้ไปเริ่มที่ตอนนั้นถึงจะดูสมเหตุสมผล

พระเจ้าช่วย ไม่อยากเชื่อเลย ไม่จริงน่า

ฉันเคยลองมาแล้ว คุณพอล แต่คุณเป็นคนดื้อด้าน คุณไม่รับฟังอะไรที่ฉันพยายามให้คุณได้เห็นเลย

ผมรู้แล้ว ผมเข้าใจหมดแล้วล่ะ รู้ไหมว่าการรู้แบบนี้จะจะทำให้ตอนสุดท้ายเป็นยังไง? ผมเป็นอย่างที่ตัวเองเป็น ผมไม่มีวันที่จะสมดังใจ มันต้องเป็นแบบนั้น

ความคิดแบบนั้นนั่นแหละที่ทำให้มันกลายเป็นอย่างนี้

ผมแก้ไขเรื่องนี้ด้วยตัวคนเดียวไม่ได้หรอก

คุณทำได้ คุณแค่ต้องทบทวนตัวเองใหม่ มองตัวเองอย่างที่ฉันมอง คุณประสบความสำเร็จมา และคุณต้องภูมิใจไปกับมัน

ยังไงล่ะ? ผมจะแก้ยังไงจากทั้งหมดที่คุณเห็นมา?

ฉันเห็นเด็กคนหนึ่งที่ไม่เชื่อในตัวเองได้เติบโตเป็นชายหนุ่มที่ยอมรับกับความคิดที่ว่าไม่มีใครเชื่อในตัวเขาไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้น คุณก็ลองมองดูตัวเองสิ

SCP-8000 ใช้ครีบวาดสัญลักษณ์ของแบทแมนลงบนพื้นทราย เลกน้ำตาเอ่อคลออยู่ที่เบ้า

ฉันไม่ได้อยากเกี่ยวพันกับความรุนแรงอะไร เพราะงั้นรีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ คุณพอล

SCP-8000 ปิดหนังสือ ทั้งคู่กลับมายังหอสมุด อากาศดูนิ่งสงบกว่าที่เคย และเศษแก้วที่ส่องแสงได้หายไป พวกเขาจึงตกอยู่ภายในความมืดมิด

ผมไม่เคยดีใจกับตัวเองเลย ไม่เลยสักครั้ง

ชั้นวางเริ่มสั่นไหว

นั่นแหละนะ

ผมจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด เรื่องนี้— ผมไม่ได้เพียบพร้อมอะไรเลยนะ

คนส่วนใหญ่ก็เหมือนกัน แต่ทุกคนก็หาทางของตัวเองได้ คุณก็เหมือนกัน

ผมจะไม่ปล่อยให้ความทุ่มเทและเวลาที่สูญไปได้เสียเปล่า ผมจะไม่ปล่อยให้ทุกอย่างที่ผมลงแรงไปต้องกลายเป็นแค่หลุมในใจกลางที่รกร้าง ผมจะไม่ยอมกลายเป็นไอ้ปวกเปียกที่ทำได้แค่มองดูปัญหาที่สร้างเอาไว้เด็ดขาด

คุณเชื่อมั่นในตัวเองไหม?

พระคริสต์ช่วยเถอะ นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย?

ชั้นวางสั่นไหวอย่างรุนแรง เสียงกระทบกระทั่งดังก้องไปทั่วห้อง พร้อมกับที่หนังสือต่าง ๆ ตกลงมาสู่พื้น

คุณมีปัญหาก็จริง แต่คุณก็มีความสามารถในการแก้ไขทุกอย่างได้เหมือนกัน

พระเจ้า ผมมีทั้งเพื่อนและชีวิตของตัวเองอยู่ที่นั่น ทุกอย่างที่ผมทุ่มเทให้ทั้งหมดก็อยู่ในตึกนั้น มันคือความสำเร็จของผม นี่แหละที่เป็นความสำเร็จของผมเอง ผมเอาแต่ร้องไห้เพราะไม่กล้าสู้หน้าตัวเอง แทนที่จะเป็นเพราะการกระทำของตัวเอง

พื้นที่อยู่ข้างใต้ทั้งสองสั่นไหว พื้นเบื้องล่างเลกแตกออกราวกับมีแรงมหาศาลมากดทับมัน หนังสืออีกหลายเล่มร่วงหล่นลงมา ราวกับเป็นเสียงห่าลูกเห็บ เครือเถาและพืชพรรณที่อยู่บนชั้นวางโอนเอนราวมีลมพายุกรรโชกใส่

คุณเชื่อมั่นในตัวเองไหม?

ผมทนอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ผมเบื่อที่จะเอาแต่คิดว่าตัวเองดีไม่พอเต็มทีแล้ว ผมจะเห็นคนอื่นมีความสุขแล้วเอาแต่รู้สึกแย่แทนที่จะร่วมยินดีให้กับเขาไม่ได้แล้ว ผมดีพอแล้ว ผมดีเท่านี้มาโดยตลอด

ทันใดนั้น ชั้นวางที่ว่างเปล่าที่ข้างหลังเลกกลับส่องแสงสว่างวาบขึ้นมา เสียงกึกก้องเงียบลง หนังสือลอยกลับขึ้นไปบนชั้นวางในตำแหน่งเดิม พืชพรรณกลับไปอยู่ในสภาพเดิม รอยแตกยังคงอยู่ที่เบื้องล่างเลกเช่นเดิม

คุณพอล คุณเชื่อมั่นในตัวเองแล้วยัง?

ผมเชื่อในตัวเองแล้ว ผมแก้ไขเรื่องนี้ได้

นั่นไงเล่า

ชั้นที่เดิมเคยว่างเปล่าได้ถูกเติมเต็มด้วยหนังสือสีขาวนับร้อยเล่ม ทั้งต่างขนาดและรูปทรง เลกจ้องมองด้วยความตกตะลึง

อะไรกันเนี่ย?

พวกนี้ก็คือความทรงจำที่ยังไม่ถูกเขียนขึ้นมา ชีวิตของคุณไม่ได้จบลงก่อนเวลาอันควรอีกต่อไปแล้ว ทีนี้คุณก็กลับไปได้แล้ว ไปหาเพื่อนพ้อง ไปหาการงาน คุณประสบความสำเร็จได้ในแบบของตัวเอง และจะได้เติมเต็มหนังสือพวกนี้

ทุกอย่างถูกกำหนดเอาไว้อยู่แล้วงั้นเหรอ?

เปล่าหรอก คุณพอล พวกนี้ก็คือหนังสือว่างเปล่าที่รอการเขียน และจะถูกเติมด้วยทางเลือกของคุณ คุณจะกลับไปและไม่สนใจคำแนะนำและองค์ความรู้ของฉัน และหนังสือพวกนี้ก็จะได้หายไปอีกครั้งหนึ่ง หรือคุณจะกลับไปยังที่เดิม และสร้างเรื่องราวให้ฉันติดตามชมต่อไปก็แล้วแต่คุณเลย

เอกสารที่ถูกกู้คืน 8000.9-10
03/22/2024

ดร.ซิมเมอเรียนได้สั่งให้ผู้อำนวยการเลกเข้าร่วมการประชุมฉุกเฉิน

«เริ่มต้นการบันทึก»

เจอร์ ผมขอพูดตรง ๆ เลยนะ มันไม่— เชี่ย คุณพระช่วย!

(ผู้อำนวยการเลกนั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับดร.ซิมเมอเรียน)

คุณห่วยว่ะ

คงงั้นมั้ง! โธ่ถัง ขอบคุณพระเจ้า

นี่นะ พอล ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าต้องทำตัวอ่อนโยนแค่ไหน แต่ผมเป็นห่วงคุณนะ จากที่ผมได้อ่านและเห็นมาตลอดทั้งเดือนก่อนมันทำให้คุณดูไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้เลย โครงการนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับระเบิดเวลา ผมเป็นห่วงความปลอดภัยของคนทั้งศูนย์นี้ และยิ่งไปกว่านั้น ผมห่วงความปลอดภัยของคุณด้วย

ก็จริง คุณพูดถูกเลยล่ะ

คุณพูดจริงดิ?

[…] เออสิ

อ่า โอเค อย่างกับว่าผมได้ไปมองคุณทนทุกข์ในความเงียบที่สร้างขึ้นมาเองเลย ขอเถอะนะ บอกผมมาว่ามันเกิดอะไรขึ้นเถอะ

ผม—

[…]

ผมน่าจะฟังที่คุณบอก ตอนนั้นคุณก็แค่อยากจะช่วยผม

ตอนนี้ผมก็ยังอยากนะ

ผมขอโทษที่ผลักไสออกไป ไม่ใช่แค่คุณนะ แต่คนอื่น ๆ ก็ด้วย ผมติดในวังวนความอิจฉาและขาดความมั่นใจมาทั้งชีวิต ผมหลุดพ้นมาได้ก็เพราะทุกคนที่ห่วงใยผมจริง ๆ

จะว่าไงดีว่ะ ผมนั่งเฉย ๆ โดยทำเป็นว่าคาดไว้แล้วเชียวว่าต้องพูดแบบนี้ไม่ได้หรอก

คุณไม่เชื่อแน่ ๆ ว่าผมเพิ่งไปเจออะไรมา คือมันมีไอ้เจ้าแมวน้ำอยู่ตัวหนึ่งนะ แล้วทีนี้— แล้ว—

(ซิมเมอเรียนขมวดคิ้วของตน)

ผมไม่ได้บ้านะ คือไอ้เจ้าแมวน้ำตัวนี้นะ แล้วทีนี้ผมก็เข้าไปในหอสมุด—

อยากให้ผมตามใครมาให้ไหม?

ไม่ต้อง

ผมสับสนนะเนี่ย

คุณเพิ่งบอกผมไปว่าคุณมาเพื่อช่วยผมไปเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน

ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิมนะ

ปัญหามันมาเริ่มขึ้นหลังจากที่ผมทำข้อเสนอ 001 ของตัวเองเสร็จไป

ถือเป็นความสำเร็จใหญ่หลวงเลยล่ะ ได้ข่าวมาว่าคุณพอใจกับมันนะ

ใช่ ผมพอใจ ถือเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเลยล่ะ ผมทำจนเสร็จและเผยแพร่ แต่— แบบ— ก็แค่นั้น เสียงตอบรับจากเพื่อนร่วมงานก็ดี สภาประทับตราอนุมัติให้ผม แล้วผมก็ฝ่าฟันอะไรต่อมิอะไรเพื่อที่จะทำให้เสร็จ ที่ทุ่มเทไปก็คุ้มค่าดี ในตอนที่ผมก็เผยแพร่ ผมดีใจสุดขีดปรอท แต่จากนั้น… มันก็จบเท่านั้น ผมกลับมาสู่โลกความจริงอีกครั้ง ที่ที่ผมทำได้แค่— ได้แค่_ติดแหง็ก_กับงานซ้ำซาก

คุณเข้าใจใช่ไหมว่าที่คุณต้องทำไม่ได้มีแค่โครงการใหญ่ยักษ์แบบนี้น่ะ?

ไม่— คือตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะ ตอนนั้นผมรู้สึกไปว่าตัวเองตกต่ำลง

ก็มีเหตุผล คุณได้กลับไปทำงานตามปกติ คงไปกระทบกับระบบการทำงานเข้า

ผมรู้สึกเหมือนว่าได้ถึงจุดสูงสุดของงานวิจัยหลังจากที่ได้ฐานะเป็นผู้อำนวยการมาแปดปี แปดปีเชียวนะ! ผมสลัดความรู้สึกหวาดกลัวออกไปไม่ได้ ในสถาบันมีคนที่เป็นอมตะ ผมนึกไม่ออกเลยว่าผมจะใช้ชีวิตที่เหลือ ไม่ก็ที่ถูกต่อเวลาเพิ่มไปกับการแสวงหาความสำเร็จที่จะไม่เกิดขึ้นอีกครั้ง ไม่ว่าเราจะคิดว่าอะไรถือเป็น 'โครงการใหญ่' ก็ตาม พวกการเผยแพร่ข้อเสนอถือเป็นการสร้างบรรทัดฐานและความคาดหวังให้สูงขึ้น ที่ซึ่งผมเอื้อมไม่ถึง และไม่มีวันที่ผมจะได้เอื้อมถึง

แล้วนั่น—

เหมือนกับว่ามันเป็นงานประจำวัน— บันไดที่นำสู่ความสำเร็จกลายเป็นแค่วงจรไร้จบ— เป็นสิ่งเตือนใจว่าผมไม่ได้อยู่ในที่ตรงนั้นอีกต่อไปแล้ว ความรับผิดชอบมันย้อนกลับมา และที่มันทำได้ก็มีแค่ย้ำให้รู้ว่าความสำเร็จในครั้งนี้ก็แค่ให้พักหายใจ ผมยอมรับไม่ได้

ผมเข้าใจนะ คุณไม่ใช่คนเดียวที่เคยรู้สึกแบบนั้น

ผมรู้น่า แต่ตอนนั้นมันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย

เข้าใจได้

รู้ไหมว่าผมตระหนักถึงเรื่องอะไรได้?

หืม

มันไม่ใช่ข้อเสนอ_ของผม_เลย มันไม่ได้แก้ไขอะไรแม้แต่นิดเดียว ที่ผมฝ่าอุปสรรคมาได้สำเร็จก็เป็นเพราะทุกคนที่นี่คอยสนับสนุน และทำให้ผมเชื่อว่าผมทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันได้ พวกเขาช่วยผมเรื่องมาตรการกักกัน พวกเขาเป็นคนที่ทำให้ผมสงบสติอารมณ์ลงได้ในตอนที่คิดว่าใกล้จะเสียงานไปเต็มที และก็เป็นคนที่ผมเมินหนีไปตลอดในช่วงที่เผชิญปัญหานี้ ผมน่าจะรู้ตัวเร็วกว่านี้

ตอนนี้คุณก็ได้โอกาสแก้ไขแล้ว

รู้น่า ผมเข้าใจว่าจะกำจัดความรู่สึกนั้นให้สิ้นซากไปไม่ได้ เพราะผมก็อยู่กับมันมาทั้งชีวิต และมันได้นำพาผมมาถึงจุดที่ไม่เคยคิดว่าจะมาถึงได้ ผมไม่รู้ความเสียหายที่มาพร้อมกับมันเลย ความสัมพันธ์ที่ต้องเสียไป เวลาที่สูญเปล่า และความรู้สึกแบบ 'เอาไงก็เอาวะ' แล้วทุกอย่างไม่เคยจะดีขึ้นเลย ผมทนได้ก็จริง ผมทนมันมาตั้งแต่แรกเริ่มเลย แต่ผมปล่อยให้มันทำลายตัวผมไปแล้วครั้งหนึ่ง มันจะไม่เกิดซ้ำสอง ผมจะไม่ปล่อยให้เป็นอย่างนั้น

พอล ถ้าตัดเรื่องการเมืองกับความวุ่นวายระหว่างเราสองคนไป สุดท้ายแล้ว มาตรฐานของคุณคนที่กำหนดก็ต้องเป็นคุณอยู่ดี

พระเจ้า ผมรู้อยู่น่า ไม่ต้องพูดเรื่องนี้กับผมอีกรอบเลยนะ

«สิ้นสุดการบันทึก»

ผู้อำนวยการเลกเรียกประชุมกับบุคลากรทั้งหมดของศูนย์-322

«เริ่มต้นการบันทึก»

เลกได้สั่งการให้บุคลากรทั้งหมดของศูนย์-322 ไปรวมตัวที่ห้องปฏิบัติการซีกเกอร์

ผมทราบดีว่าตอนนั้นทำตัวสันดานเสียไป

ค่อกแค่ก ๆ ก็ยังไม่เปลี่ยน ค่อกแค่ก ๆ

ขอบใจนะ ผมพลั้งพลาดไป พลาดมหันต์เลยล่ะ ผมต้องขอโทษด้วย ผมรู้ว่าพวกคุณหวังดีกับผมจากใจจริง ผมคิดมากไปเองและโยนปัญหาให้ทุกคนเพราะว่าอยากทำ ไม่ใช่การเป็นผู้นำที่ดีเลย

พอล พวกเราก็ซึ้งใจกันอยู่นะ แต่เจ้าเครื่องนั่นก็ไม่เสถียรมากอยู่ดี

ผมรู้ดี พวกคุณไม่เชื่อแน่ว่ามันไร้เสถียรมากขนาดไหน

(เกิดเสียงพึมพำขึ้นในกลุ่มบุคลากร)

พวกเราจะไม่เป็นอะไรกันหรอก อย่าห่วงไปเลย คือมันมีเจ้าแมวน้ำตัวหนึ่ง— ช่างไปเถอะ พูดไปพวกคุณคงมองว่าผมเสียสติมากกว่าเดิมอีก พวกเราจะมาแก้ไขมันด้วยกัน

พวกเราต้องลดค่าจำนวนจักรวาลให้หมด แล้วก็เปิดเครื่องใหม่อีกรอบ ทำแบบนั้นแล้วทุกอย่างจะกลับมาเสถียรตามเดิม

เข้าใจล่ะ

(เลกเปิดส่วนต่อประสานกราฟิกกับผู้ใช้ของซีกเกอร์ขึ้นมา จากนั้นก็ทำการลดจำนวนจักรวาลให้กลายเป็น 1)

เท่านี้เนอะ?

นั่นแหละ เปิดใหม่ได้เลย

SEEKER.25

จักรวาลที่ป้อนเข้า: 1
ขอบเขต: ไม่มี

สิ่งผิดปกติถูกระบุว่าอยู่บนท้องฟ้าเหนือศูนย์-322

มีอะไรด้วยล่ะ

เจ้านั่นเลย

«สิ้นสุดการบันทึก»

ขณะนี้ SCP-8000 ยังคงไม่ได้รับการกักกัน

SCP-8000 คือ ตัวตนที่ไม่สามารถระบุได้ซึ่งมีลักษณะคล้ายคลึงกับแมวน้ำฮาร์เบอร์ (Phoca vitulina) ที่มีความยาวมากกว่าปกติ โดยมีความยาวประมาณ 75 ถึง 150 เมตร ยังคงไม่ทราบความสามารถผิดปกติของ SCP-8000 ที่แน่ชัด แต่จากคำบอกเล่าของผู้พบเห็น SCP-8000 สามารถบินได้ด้วยตนเองโดยไม่ทราบวิธีการ

ต้นกำเนิดของ SCP-8000 ยังคงไม่เป็นที่ทราบอย่างแน่ชัด เนื่องจากมันได้หายไปจากระยะสายตาเพียงไม่นานหลังจากการค้นพบ อากาศยานของสถาบันได้ถูกส่งไปยังตำแหน่งสุดท้ายของ SCP-8000 ที่ทราบ และพบเพียงรอยแยกมิติขนาดเล็กซึ่งหลงเหลืออยู่ภายในความเป็นจริงปัจจุบันที่กำลังซ่อมแซมตนเอง